Vachana 67: Hididaachaarava bidadannakkara - Path of Self-realization

ಹಿಡಿದಾಚಾರವ ಬಿಡದನ್ನಕ್ಕರ,
ಎನ್ನ ಅರಿವ ಮರೆಯದನ್ನಕ್ಕರ
ಎನ್ನ ಮನವ ಸುಡದನ್ನಕ್ಕರ
ಎನ್ನ ಬೆಡಗಿನ ಗುರುವ ತೊರೆಯದನ್ನಕ್ಕರ
ಸುಸುರವೆಂತಪ್ಪುದೊ ಹೇಳಾ?
ಹೋಹ ಬಟ್ಟೆಯನರಿಯದನ್ನಕ್ಕರ ತಾನಾಗಬಾರದು ಕಾಣಾ ಅಜಗಣ್ಣ ತಂದೆ.

TRANSLITERATION

hiDidaacaarava biDadannakkara
enna ariva mareyadannakkara
enna manava suDadannakkara
enna beDagina guruva tereyadannakkara
susuraveMtappoudo hELaa?
hOha baTTeyanariyadannakkara taanaagabaaradu kaaNaa ajagaNNa taMde.

READ ALONG BY CLICKING HERE:

http://www.youtube.com/user/vachana11?feature=mhee

TRANSLATION (WORDS)

hiDida (cultivated, held) acaarava (custom, practice, tradition) biDadannakkara( without relinquishing)
enna (my) ariva( knowledge) mareyadannakkara( without forgetting)
enna (my)manava (mind) suDadannakkara (without burning)
enna (my) beDagina (astonishing, impressive) guruva( teacher) toreyadannakkara( without leaving)
susura(smooth, easy, unhindered) veMtappudO (how is it possible it to be) hELaa (please tell)?
hOha( going) baTTeyan( the path) ariyadannakkara( if you don’t know, without knowing)
taanaagabaaradu( not possible to know the self, not possible to become one with the self) kaaNaa (you see) ajagaNNa (Ajaganna) taMde (Father)

TRANSLATION

Without relinquishing the practices cultivated,
Without forgetting all I know,
Without burning my mind,
Without leaving my impressive teacher,
How easy it is to be, please tell me?
Without knowing the path to get there,
It is not possible to become one with the self, you see! Father (-like) Ajaganna!

COMMENTARY

This Vachana is from Sharane Muktaayakka, sister of Sharana Ajaganna. Muktaayakka considers her brother as her great teacher and guide and the utmost father-like reverence for him and calls him taMde (father). At the death of Ajaganna, Muktaayakka was devastated and sorrowful at the loss of her great guide and teacher. Allama prabhu arrives to console her. He urges her realize that the body of Ajaganna is not really Ajaganna and the great teacher in him is now within Muktaayakka. This sets her in the path of thinking of true path for self-realization. This Vachana is a summary of her thoughts.

Muktaayakka introspects as to without giving up the practices cultivated, without forgetting everything one knows, without burning the mind, without leaving the teacher, and without the knowledge of the path, how easy  is it to achieve self-realization? These thoughts seem contrary to the widely held beliefs that one should cultivate righteous practices, become knowledgeable, control the mind, and be close to the teacher in order progress in the journey of self-realization.

Our practices are dictated by the norms of the society. They become righteous when we follow the rules of right behavior. Muktaayakka implies that our practices should stretch beyond the limits of the current right practice definitions. The definitions change over time. We should be dynamic in in our practices to accommodate the changing environments we live in. We must internalize our practices and expand the definition of righteous to practices within. Along the same lines, our knowledge cannot be static. We must be knowledgeable beyond the requirements of mundane activities. We must probe within and develop the knowledge of the Lord within. Cultivating the mind to distinguish between the right and wrong and developing a mental attitude of sublimation is a better way than just controlling the mind. A controlled mind goes back to its original form as soon as the control is removed or altered. Guidance of a teacher is essential. It is not enough just to follow the teacher. Going beyond the guidance of the teacher to find and follow the teacher within is more appropriate for the seeker. In summary, finding the right path for self-realization is within us!


Let us be 'out of the box' to realize what is within!


KANNADA COMMENTARY

ಇದು ಗುಪ್ತ ಭಕ್ತ ಶರಣ ಅಜಗಣ್ಣನ ತಂಗಿ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕನ ವಚನ. ಅಜಗಣ್ಣನು ದೇಹವನ್ನು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕ ಎದೆಯೊಡೆಯುತ್ತಾಳೆ. ತನಗೆ ಇನ್ನಾರು ಗತಿ? ಎಂದು ಅಪಾರವಾಗಿ ದುಃಖಿಸುತ್ತಾಳೆ. ತನ್ನ ಗುರುವೇ ಇಲ್ಲವಾದಾಗ ತನಗಾರು ದಾರಿ ತೋರುವವರು? ಎಂದು ಅಳುತ್ತಾಳೆ. ಆಗ ಅಲ್ಲಮ ಪ್ರಭುಗಳು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಅವಳನ್ನು ಕುರಿತು ಅಜಗಣ್ಣನ ದೇಹವೇ ಅಜಗಣ್ಣನಲ್ಲವೆಂದೂ, ತನ್ನ ಗುರುವು ತನ್ನಲ್ಲಿಯೆ ಇರುವನು, ಭ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ತೊರೆಯದೆ ಇದೆಲ್ಲವೂ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಾ ಅರಿಯಬೇಕಾದರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ.

ಹಿಡಿದ ಆಚಾರವ ಬಿಡದೆ, ಎನ್ನ ಅರಿವನ್ನು ಮರೆಯದೆ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಾಶಮಾಡದೆ, ನನ್ನ ಗುರುವನ್ನು ತೊರೆಯದೆ, ನಾನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ಇಲ್ಲದೆ, ನನ್ನ ನಾನರಿಯುವ ದಾರಿ ಹೇಗೆ ಸುಗಮವಾಗಬಲ್ಲುದು? ಎಂದು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಗಮನವನ್ನೂ ಆ ಕಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.

ಆಚಾರವನ್ನು ಬಿಡುವುದು, ತನ್ನ ಅರಿವು, ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಮರೆಯುವುದು, ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡುವುದು, ಗುರುವನ್ನು ತೊರೆಯುವುದು, ಎಲ್ಲವೂ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ವಿಷಯಗಳೇ ಆಗಿವೆ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಆಚಾರವಂತರಾಗಿ, ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ವೃದ್ಧಿಗೊಳಿಸಿ, ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿ, ಗುರುವಿನ ದಾಸನಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಬಲ್ಲರು. ಆದರೆ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕ ಅದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾದುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅದೇಕೆ ಎಂದು ನೋಡೋಣ.

ಆಚಾರವೆಂದರೆ, ಒಳ್ಳೆಯ ನಡತೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸುವುದು ಎಂದರ್ಥ. ಭಕ್ತನು ಕೇವಲ ಒಳ್ಳೆಯ ನಡತೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸಿದರೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿದರೆ ಸಾಲದು. ಆತನು ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕು. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ಯಾರೋ ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡು, ಒಳ್ಳೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಬಾಳುವುದು ಒಂದು ರೀತಿಯಿಂದ ಬಹಳ ಸುಲಭ. ಆದರೆ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಕಾಲಾತೀತವಲ್ಲ. ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ದೋಷಗಳುಂಟಾಗುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಿರಂತರವಾದ ಎಚ್ಚರ ಅಗತ್ಯವಾದದ್ದು. ಆಗ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಆಚಾರ, ಅರಿವು ಎಲ್ಲವೂ ಬಿಡಬೇಕಾಗುವುದು. ತನ್ನ ಅರಿವು, ಎಂದರೆ ತಾನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನ, ಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲ. ಆ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ತನ್ನದೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಅಹಂಕಾರವನ್ನೂ ಮರೆಯ ಬೇಕು. ಜ್ಞಾನವು ಯಾರೊಬ್ಬರ ಸ್ವತ್ತಲ್ಲ, ಅದು ಕೇವಲ ಜ್ಞಾನ.

ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸುಡಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದರೆ ಸಾಲದೆ? ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದ ಮನಸ್ಸು ಕಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿದ ಕೂಡಲೆ ಹುಚ್ಚಾಪಟ್ಟೆ ಓಡುವುದು ಸಹಜ. ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸದಾ ಕಟ್ಟಿಹಾಕುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ಹಾಗೂ ಅಸಹಜ. ಸುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು ಹೇಗೆ? ಮನಸ್ಸಿನ ಬಯಕೆಗಳ ಇಡೀ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಅವುಗಳ ಉದಾತ್ತೀಕರಣವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಉದಾತ್ತೀಕರಿಸಿದಾಗ ಮತ್ತೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಆಸೆಗಳು ಹೊಗೆಯಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅವು ಬೂದಿಯಾಗುತ್ತವೆ.

ಬೆಡಗಿನ ಗುರುವನ್ನು ತೊರೆಯಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಏಕೆ? ಬೆಡಗಿನ ಗುರು ಎಂದರೆ ಯಾರು? ತನ್ನ ಮಾತಿನ ಚಮತ್ಕಾರದಿಂದ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ಮರುಳಾಗಿಸುವವ. ತನ್ನ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಗುರುವಿನಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲ. ಆತನ ಮಾತಿನ ಮೋಡಿಯಲ್ಲಿ ತಾನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಶಿಷ್ಯನಿಗೆ. ಆತನು ಒಯ್ದತ್ತ ಹೋಗುವುದು ಪರಮ ಮೌಢ್ಯ. ಅದರಲ್ಲಿ ಸಮಯವೂ ನಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ, ತನ್ನ ಮೌಢ್ಯವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಅವನನ್ನು ತೊರೆದು ತಾನೇ ತನ್ನ ಗುರುವಾಗಬೇಕು. ತಾನೇ ತನ್ನದಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಹಾಗಾಗದಿದ್ದರೆ ತನ್ನ ತಾನರಿಯುವ ದಾರಿಯು ಸುಗಮವಾಗದು. ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕ.