Vachana 62: Otti Hanna Maadidade - True Realization

ಒತ್ತಿ ಹಣ್ಣ ಮಾಡಿದಡೆ ಅದೆತ್ತಣ ರುಚಿಯಪ್ಪುದೋ?
ಕಾಮಿಸಿ ಕಲ್ಪಿಸಿ ಭಾವಿಸಿದಡೆ ಅದೇ ಭಂಗ
ಭಾವಿಸಿದ ಭಾವನೆಗಿಂತ ಸಾವುದೇ ಲೇಸು ಕಾಣಾ ಗುಹೇಶ್ವರಾ

TRANSLITERATION

otti haNNa mADidaDe adettaNa ruciyappudO?
kAmisi kalpisi BAvisidaDe adE BaMga
BAvisida BAvanegiMta sAvudE lEsu kANA guhESvarA

CLICK HERE TO HEAR IT:

http://www.youtube.com/watch?v=PDf_77izXRY

TRANSLATION

otti ( by pressing) haNNa mADidaDe (if ripened) adettaNa(how can it be) ruciyappudO (delicious)?
kAmisi (wanting, longing) kalpisi (imagining) BAvisidaDe (assuming) adE(that is) BaMga (incorrect)
BAvisida(to have an assumed) BAvanegiMta(instead of the assumption) sAvudE(dying) lEsu(is better) kANA(you see) guhESvarA(the Lord of caves)

Can a raw fruit be ripened and made delicious by pressing it?
It is wrong to long (want), imagine and assume!
Dying is better than being full with assumptions, you see, the Lord of Caves!


COMMENTARY

A fruit should take its natural course and ripe. Only then it is delicious to consume. If we did not let it ripe, but press it and squeeze it in an effort to ripen it faster, we succeed in making it softer, but not delicious. It is better not to eat such squeezed raw fruit, since we will never experience its true taste. Longing for the taste of the fruit, imagining its taste, and assuming that we can get it through our efforts of pressing it, do not yield the proper result. The fruit must be ripe to be delicious.

Along the same lines, in achieving the spiritual maturity, imagining, longing and assuming that we have achieved it is not the way. In this Vachana, Allama Prabhu says that dying is better than just imagining, longing and assuming spiritual maturity. Imagination, longing and assumption are due to our thoughts and purturbances of the mind. They are not natural.  When these disturbances are relieved, one attains the natural calmness of the mind. Just as the fruit requires an environment favorable for it to ripe and become delicious, the devotee needs an environment attain the calmness. This state of a true devotee on attaining spiritual maturity is like a ripened fruit. He becomes one with the Lord who is beyond imagination, beyond assumptions and beyond longings. 

Let us 'let it happen'!


KANNADA COMMENTARY

ಇಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳು ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸು ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಏನೇನು ಮಾಡಿ ಮೋಸಹೋಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸುಂದರವಾದ ಉದಾಹರಣೆಸಹಿತ ತಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕಾಯಿಯನ್ನು ಒತ್ತಿ ಒತ್ತಿ ಹಣ್ಣು ಮಾಡಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಪಕ್ವವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ರುಚಿ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಒತ್ತಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಕಾಯಿ ಮೃದುವಾಗುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಅದರಲ್ಲಿನ ತಿರುಳಿಗೆ ಪಕ್ವವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ರುಚಿ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. “ಕಾಮಿಸಿ ಕಲ್ಪಿಸಿ ಭಾವಿಸಿದಡೆ ಅದೇ ಭಂಗ” ಎಂದರೆ, ಪಕ್ವವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ರುಚಿಯನ್ನು ಆಶಿಸಿ, ಅದರ ರುಚಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಹೇಗಾದರೂ ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವುದೇ ತಪ್ಪು. ಏಕೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದೆಲ್ಲವೂ ಮನದಲ್ಲಿ, ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ. ಬಯಸುವುದು, ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಭಾವಿಸುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ವಾಸ್ತವವು ವಿಚಾರಗಳಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವಿಚಾರವು ಸಹಜವಾದುದಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅದು ಅನೇಕ ನೆನಪುಗಳ ಮತ್ತು ಹಿಂದೆ ಆದ ಅನುಭವಗಳ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರ ಅನುಭವಗಳು ಮತ್ತು ನೆನೆಪುಗಳು ಒಂದೇ ರೀತಿಯಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವು ಆಯಾ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತವೆ. ಅವು ದೇಶ ಮಾತು ಕಾಲದ ಮಿತಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ವಿಚಾರವನ್ನು ನಂಬುವುದು ಎಂದರೆ ಮೋಸಹೋಗುವುದೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ಹಣ್ಣಿಗಾಗಿ ಆಸೆ ಪಡುವುದು, ಅದರ ರುಚಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಕಾಯಿಯಿಂದ ಹಣ್ಣು ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ವಿಚಾರದ ಪರಿಣಾಮ. ಇದರಿಂದ ದೋಷವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಪಡೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ರುಚಿ ಆಸ್ವಾದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳು “ ಭಾವಿಸಿದ ಭಾವೆನೆಗಿಂತ ಸಾವುದೇ ಲೇಸು “ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಉದಾಹರಣೆ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂದ್ರಿಯಗಳನ್ನು ತುಳಿದಿಟ್ಟು ಅವುಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಭಕ್ತಿಯ ಆಡಂಬರ ಮಾಡಿ ಮಹಾ ಭಕ್ತನಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಓದಿ ಜ್ಞಾನಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಎಲ್ಲವೂ “ಕಾಮಿಸಿ, ಕಲ್ಪಿಸಿ, ಭಾವಿಸಿ ಭಂಗ” ತಂದುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಆಗಿದೆ.

ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅವಾಸ್ತವಾದ ಭಾವನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುವುದು, ಎಂದರೆ , ಆಶಿಸುವುದು, ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಅಥವಾ ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ಭಾವನೆಗಳೇ ಹೊರತು ವಾಸ್ತವವಲ್ಲ. ನಾವೇ ಏನೋ ಭಾವಿಸಿಕೊಂಡು ಆ ಭಾವನೆಗಳ ಅವಾಸ್ತವತೆಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸಾವೇ ಲೇಸು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲಮರು.

ಹಾಗಾದರೆ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೂ ಆಶಿಸಬಾರದೆ? ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದಿನ ನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೆಲವು ಗುರಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಸಫಲಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಸಹಜ. ಅವು ಲೌಕಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುವಂತಹವು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ- ನಾನು ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಕಲಿಯಬೇಕು, ನಾನು ಇಂತಿಂತಹ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕು ಇತ್ಯಾದಿ. ಇಲ್ಲಿ ಆಶಿಸುವುದು, ಕಲ್ಪಿಸುವುದು, ಭಾವಿಸುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದೇ ಬದುಕಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆಯನ್ನು ಅರಿಯಬೇಕು. ಆದರೆ ಅವುಗಳ ಮಿತಿಯನ್ನೂ ಅರಿತಿರಬೇಕು. ತನ್ನ ತಾ ಅರಿಯುವುದರಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಜ್ಞಾನದ ಮುಂದೆ ಅದರ ಕ್ಷುಲ್ಲಕತೆಯನ್ನು ತಿಳಿದು ವಿಚಾರಗಳ ಬದುಕಿನಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ತಾ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸಹಜವಾಗಿರಬೇಕು, ಎಂಬುದು ಈ ವಚನದ ಆಶಯ. ಮುಂದಿನ ವಚನದಲ್ಲಿ ವಿಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ವಿಷದವಾಗಿ ತಿಳಿಯೋಣ.