Vachana 54: garvadinda maadida bhakti - True Devotion

ಗರ್ವದಿಂದ ಮಾಡಿದ ಭಕ್ತಿ ದ್ರವ್ಯದ ಕೇಡು
ನಡೆಯಿಲ್ಲದ ನುಡಿ ಅರಿವಿಂಗೆ ಹಾನಿ
ಕೊಡದೆ ತ್ಯಾಗಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಬುದು ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ಶೃಂಗಾರ
ದೃಢವಿಲ್ಲದ ಭಕ್ತಿ ಅಡಿ ಒಡೆದ ಕುಂಭದಲ್ಲಿ ಸುಜಲವ ತುಂಬಿದಂತೆ
ಮಾರಯ್ಯಪ್ರಿಯ ಅಮರೇಶ್ವರ ಲಿಂಗ ಮುಟ್ಟದ ಭಕ್ತಿ.

TRANSLITERATION

garvadiMda mADida Bakti dravyada kEDu
naDeyillada nuDi ariviMge hAni
koDade tyAgi enisikoMbudu muDiyillada SRuMgAra
dRuDhavillada Bakti aDi oDeda kuMBadalli sujalava tuMbidaMte
mArayyapriya amarESvara liMga muTTada Bakti.


CLICK HERE TO HEAR IT:

http://www.youtube.com/watch?v=5aJF6GvouJQ

TRANSLATION

garvadiMda(with pride, egotistic) mADida(conducted) Bakti(devotion) dravyada (wealth) kEDu(loss)
naDeyillada(not in practice) nuDi(speech, words) ariviMge(to wisdom) hAni(loss)
koDade(without giving) tyAgi(philanthropist) enisikoMbudu(calling oneself) muDiyillada(without hair) SRuMgAra(ornamentation)
dRuDhavillada(without firmness) Bakti(devotion) aDi(bottom) oDeda(broken) kuMBadalli(in the pot) sujalava(sacred water) tuMbidaMte(like filling)
mArayyapriya(mArayya’s favorite) amarESvara liMga(Lord amarESvara) muTTada(that does not touch) Bakti(devotion)

Devotion (worship) conducted while full of pride (ego) is loss of wealth
Speech without (corresponding) practice is loss of wisdom
Calling oneself a philanthropist without giving is ornamentation of hairless head
Unfirm devotion is like filling a broken pot with sacred water
The devotion that does not touch Lord amarESvara liMga is in vain


COMMENTARY

In this Vachana, Sharane Aaydakki Lakkamma highlights the characteristics of true devotion. Devotion without humility and with full of pride and ego is not a true devotion, but simply a waste of money and other resources spent on showing off that one is a devotee. Indeed, we create golden statues, decorate them with exotic flowers, bathe them with gallons of milk and honey, and invite the whole town to witness our worshipping act. All this is in vain and simply a loss of wealth, unless we are humble enough with true understanding of the self.

Shiva Sharanas attached great importance to practicing what they preached. Lakkamma says that when the practice (behavior) does not match the speech the wisdom is lost.

It is said that the left hand should not know what the right hand has given out. Calling oneself a philanthropist without corresponding giving is like adoring a bald head with ornaments (Bald head was considered inauspicious in general, although it is fashionable now a days).
A broken pot will not retain water poured into it, no matter how sacred the water is. The devotion without the firmness and sincerity (faith, belief) is like the water poured into a broken pot.

Finally, Lakkamma says that the devotion that does not touch the Lord is in vain.

We must believe in what we call devotion. We should have the complete knowledge of why we do what we do. Worshipping to show off to others that we are full of devotion is not true devotion. We should have found the Lord within and our devotion must truly touch Him.

Let us try to practice what we preach. Our speech and behavior must match. Our giving must be true daasoha from the heart, not for just showing others. Our devotion (worship) must touch the Lord within.


KANNADA COMMENTARY

ಇದು ಶರಣೆ ಆಯ್ದಕ್ಕಿ ಲಕ್ಕಮ್ಮನ ವಚನ. ಇಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಯಾವುದು ಭಕ್ತಿಯಲ್ಲ ಮತ್ತು ಯಾವುದು ಹೌದು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಬಾಹ್ಯ ಪೂಜೆಯನ್ನು ವೈಭವದಿಂದ ಮಾಡಿದರೆ, ಆಡಂಬರದಿಂದ ಭಕ್ತಿ ಮಾಡಿದರೆ ಅದರಿಂದ ದ್ರವ್ಯದ ಕೇಡಾಗುತ್ತದೆ, ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಹಣ ವ್ಯಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಶುದ್ಧವಾಗಿದ್ದು ನಡೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಅಳವಡಿಸದಿದ್ದರೆ ಅದರಿಂದ ಅರಿವಿಗೇ ಹಾನಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕೊಡದೆ ತ್ಯಾಗಿ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅನೇಕ ಶೃಂಗಾರಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ ಮತ್ತು ದೃಢವಿಲ್ಲದ ಭಕ್ತಿ, ತಳ ಒಡೆದ ಕೊಡದಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರವಾದ ನೀರನ್ನು ತುಂಬಿದಂತೆ ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ, ಇದೇ ರೀತಿ ಲಿಂಗವನ್ನು ಮುಟ್ಟದ ಭಕ್ತಿ ಕೂಡ ನಿರರ್ಥಕವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಲಕ್ಕಮ್ಮ.

ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದೆ ತೋರಿಕೆಯ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದವರು ಅದನ್ನು ಇದೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಲು ಆಡಂಬರದ ಅಶ್ರಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೆಲೆಯ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಪೂಜಿಸುವುದು, ವಿರಳ ಜಾತಿಯ ಹೂಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸುವುದು, ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ದೀಪಗಳನ್ನಿಡುವದು, ನಾನಾ ಪ್ರಕಾರದ ಭಕ್ಷ್ಯಗಳನ್ನು ನೈವೇದ್ಯದಲ್ಲಿ ಅರ್ಪಿಸುವುದು, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ದಾನ ದಕ್ಷಿಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ವೈಭವದಿಂದ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ಕೇವಲ ದ್ರವ್ಯ ವ್ಯಯವಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಇನ್ನಾವ ಪ್ರಯೋಜನವು ಆಗದು. ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿಗೂ ಇದಕ್ಕೂ ಯಾವ ಸಂಬಂಧವೂ ವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಮುತ್ತಿನಂತಹ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಾಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದು ಅವನ್ನು ನಡೆಯಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಅರಿವಿನ ಹಾನಿಯೆನ್ನಬಹುದು. ಆಡಂಬರದ ಭಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದಾಗ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯ ವಿಷಯ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಹ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ತಾನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ತಪ್ಪು, ಅದು ಭಕ್ತಿಯಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಆತನ ಅರಿವು ನಶ್ಟರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅರಿವು ನಶ್ಟರವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ತಾನು ಹೇಳುವುದು ಒಂದು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಇನ್ನೊಂದು ಎಂದೂ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅರಿವಿನ ನಾಶವು ಸರ್ವನಾಶವೇ ಸರಿ.

ಕೊಡದೆ ತ್ಯಾಗಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಬುದು ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ಶೃಂಗಾರವೆನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಲಕ್ಕಮ್ಮ. ಕೊಡದೆ ತ್ಯಾಗಿ ಹೇಗೆ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ? ಆಡಂಬರದ ಭಕ್ತಿ ಮಾಡುವವರು ಅನೇಕ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ದಾನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರು, ದಾನ ಮಾಡಬೇಕು ಅದರಿಂದ ತನಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಸರು ಬರುತ್ತದೆ, ಪುಣ್ಯಪ್ರಾಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬಂತಹ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ದಾನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರು “ ನೀಡಿ ನೀಡಿ ಕೆಟ್ಟರು ನಿಜವಿಲ್ಲದೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಮನದಲ್ಲಿ ಯವುದೋ ಉದ್ದೇಶ ಹೊಂದಿ ಮಾಡುವ ದಾನವು ಮನದಲ್ಲಿ ನಿಜವಿಲ್ಲದ ದಾನ. ಲಕ್ಕಮ್ಮ ಸತ್ಯ ಶುದ್ಧ ಕಾಯಕ ನಿಷ್ಠಳು. ತನಗೆ ಅವಶ್ಯವಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಅವಳು ಕನಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ತನಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿಗಿರುವುದನ್ನು ಅವಳು ದಾಸೋಹದಲ್ಲಿ ಗುರು ಲಿಂಗ ಜಂಗಮಕ್ಕೆ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಭಾವದಿಂದ ಅರ್ಪಿಸುವವಳು. ದಾಸೋಹವಲ್ಲದ್ದು ಆಡಂಬರದ ದಾನ, ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ಶೃಂಗಾರವೆನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಅವಳು. “ ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ಶೃಂಗಾರ” ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಅಂದಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಥೈಸಬೇಕು. ಅಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತೊರೆದ ಸಂನ್ಯಾಸಿಗಳಿಗಲ್ಲದೆ ಇತರರಿಗೆ ಮುಡಿಯು ಸೌಂದರ್ಯದ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿತ್ತು. ಹೆಂಗಸರಿಗಂತೂ ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದಿರುವುದು ಅಮಂಗಳವೆಂದೇ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದೆ ಎಷ್ಟೇ ಶೃಂಗಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿರಲಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಸೌಂದರ್ಯವೆಂದೆನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. (ಇಂದು ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ) ಅದೇ ರೀತಿ ಮನದಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಭಕ್ಟಿಯಿಲ್ಲದೆ ಎಷ್ಟೇ ದಾನಮಾಡಿದರೂ ಅದು ಮುಡಿಯಿಲ್ಲದ ಶೃಂಗಾರದಂತೆ ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಲಕ್ಕಮ್ಮ. ದೃಢವಿಲ್ಲದ ಭಕ್ತಿ, ತಳ ಒಡೆದ ಕೊಡದಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರವಾದ ನೀರು ತುಂಬಿದಂತೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ದೃಢವಾದ ಭಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದವನ ಸ್ಥಿತಿ. ಅವನ ಹೃದಯವೆಲ್ಲ ಬರಿದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ದೃಢಭಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದೆ ಆಡಂಬರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವನು ಜನ ಹೊಗಳಿದಾಗ ಸಂತಸದಿಂದ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಆಡಂಬರದಿಂದ ಭಕ್ತಿ ತೋರ್ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕುಗ್ಗಿಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಆತನು ಮಾಡುವ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳ ಫಲವೆಲ್ಲವೂ ಒಡೆದ ಕೊಡದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದಂತೆ ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಸೋರಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆತನಿಗೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ವಿಶ್ವಾಸವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಲಿಂಗವನ್ನು ಮುಟ್ಟದ ಅಂದರೆ ತನ್ನ ತಾನರಿಯದ ಭಕ್ತಿಯು ವ್ಯರ್ಥವೆನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಲಕ್ಕಮ್ಮ.