Vachana 9 - Lokada Donka: Correcting Others

ಲೋಕದ ಡೊಂಕ ನೀವೇಕೆ ತಿದ್ದುವಿರಿ ?


ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ತನುವ ಸಂತೈಸಿಕೊಳ್ಳಿ;

ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮನವ ಸಂತೈಸಿಕೊಳ್ಳಿ.

ನೆರೆಮನೆಯ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಅಳುವರ ಮೆಚ್ಚ

ನಮ್ಮ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.

TRANSLITERATION

lOkada DoMka nIvEke tidduviri ?

nimma nimma tanuva saMtaisikoLLi;

nimma nimma manava saMtaisikoLLi.

neremaneya duHKakke aLuvara mecca

namma kUDalasaMgamadEva.

TO HEAR IT:
Click hear for a recitation:
http://www.youtube.com/watch?v=-2qBs4e5P9g

Click on the link below for a musical rendering
http://www.raaga.com/player4/?id=236721&mode=100&rand=0.052598806636278916

TRANSLATION

Why do you try to mend the failings of the world?

Strengthen (Assuage) your bodies first, each one of you!

Strengthen (Assuage) your own minds, each one of you!

Lord Kudala Sangama Deva does not approve (sympathize with) those bemoaning (weeping for) neighbor’s grief!

COMMENTARY
It appears that Basavanna is trying to dissuade us from taking initiative to correct the failings of the world in the first sentence of this vachana. In the last sentence he is saying that sympathizing with the grief of the others is also not appropriate. The middle two sentences are suggesting that we should strengthen our bodies and minds so that they are not affected by the failings of the world and are fit to be of help with the grief of the others.

Indeed, we cannot reduce or eliminate anyone’s grief by sympathizing with them or crying with them. The grief can only be reduced or eliminated by the grieving individual himself. For this, he needs to be strong physically and has a strong (clear) mind to address the situation contributing to grief. Along the same lines, we can provide support to the grieving individual only when we are strong in body and mind. We should be able to evaluate the situation at hand without prejudice. The prejudices we carry come from our ego, which is triggered by our status, knowledge, wealth, position in society, upbringing, education, etc. If we can rise to the level where we can set aside our ego, then we can offer the appropriate support to the grieving individual. Again, it is the individual in grief is the one who can come out of it; the others can only offer support when they are strong and egoless.

That takes us back to the first sentence of the vachana. In light of the above discussion, the first sentence is really a question by Basavanna, asking us as to what is the reason we volunteer to solve world’s problems, rather than a suggestion to stay away from them. The reason again is our ego or ‘I-ness’. When we see a failure or wrong, we immediately feel that we are above it all, and we can set it right with the wealth, power, and knowledge we have, and we are superior to those who did wrong. We typically set aside our better judgment and try to teach a lesson to those who did wrong (in our opinion).

In summary, each individual correcting his own faults first instead of trying to correct others’ is the way to build a harmonious society (world)!

A grieving mother (Gauthami) approaches Buddha with the body of her dead son asking him to bring the boy back to life and relieve her grief. Buddha realizes that he does not have the power to bring the boy back to life. He requests her to go around the village and borrow a cup of mustards from a family with no deaths. After a long trek through all the houses in the village, Gauthami realizes that there is no family that was free from death. That realization enables her to look at her son’s death in proper perspective and move on with her life. Buddha did not correct the wrong (death of the son from Gauthami’s point of view); he did not commiserate with her to reduce her sorrow; his inner strength allowed him to provide the support needed for Gauthami to get strong and relieve of her sorrow on her own.

Let us learn to contain our ego! Let us strive to get strong to bear the consequences of the faults of the world! Let us be judicious to offer support for those who are in grief, so they can relieve of it themselves!


FOR THOSE OF YOU WHO CAN READ KANNDA:


ಈ ವಚನದ ಅರ್ಥ ಮನನ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆ, “ನಾನು” ವಿನ ಮಹಾ ಗುಣಗಳ ದರ್ಶನವಾಗಲು ತೊಡಗುತ್ತದೆ. “ನಾನು” ಎಂದರೆ ಯಾರು? ಇಂತಿಂಥವರ ಸಂತಾನ, ಇಂತಿಂಥ ಪದವಿಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ ಪಡೆದವ, ಇಂತಿಂತಹ ಜಾತಿಯವ, ಇಷ್ಟಿಷ್ಟು ಧನ ಸಂಪತ್ತುಳ್ಳವ ಎಂಬಂತಹ ಅನೇಕ ವಿಚಾರಗಳ ರಾಶಿಯಾದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಹಿನ್ನೆಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಆತನಿಗೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಡೊಂಕುಗಳು ಎಂದರೆ ವಕ್ರತೆ ಅಥವಾ ತಪ್ಪುಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. “ಅಯ್ಯೋ! ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂತಹ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ ನೋಡು. ನಾನು ಈಗಲೆ ಹೋಗಿ ಅವನಿಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ, ಅವನನ್ನು ತಿದ್ದುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಆತನ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ದೂರ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ” ಎಂದುಕೊಂಡು “ಪರರ ಬಗ್ಗೆ ಬಹು ಉದಾರಿ” ಯಾದ ಈ “ನಾನು” ತಕ್ಷಣ ಆ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ದೂರಮಾಡುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹವರನ್ನು ನೋಡಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು “ಲೋಕದ ಡೊಂಕ ನೀವೇಕೆ ತಿದ್ದುವಿರಿ?” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಈ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, “ಪರರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುವ, ಆ ಮೂಲಕ ಆ ತಪ್ಪುಗಳಿಂದುಂಟಾದ ಅವರ ದುಃಖವನ್ನು ದೂರಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿದೆಯೇ? ಹಾಗಾದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ತನುವಿನ, ಮನಸ್ಸಿನ ವಕ್ರತೆಗಳನ್ನು, ದೋಷಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಮ್ಮ ದುಃಖವನ್ನು ದೂರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿರಿ” ಎಂದು ಸವಾಲೆಸೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಈ “ನಾನು” ಮಹಾ ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ದುಃಖ ಪರಿಹಾರಕ್ಕೆ ತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನಾಗಲಿ ದುಃಖವನ್ನಾಗಲಿ ದೂರಮಾಡುವುದು ಅದರ ಕೈಲಾಗುವ ಕೆಲಸವಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವ ವಿಷಯ. ಆದರೂ “ನಾನು” ಮಾತ್ರ ತನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇತರರಲ್ಲಿಯೇ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅಹಂಕಾರವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಯಾರ ದುಃಖವನ್ನೂ ದೂರ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ದುಖದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನಃ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ “ನಾನು” ನಾನೇ ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುವುದು ಎಂದು ಇನ್ನೂ ಬೀಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಇತರರ ದೋಷಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುವುದೇ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ತನ್ನ ತಾನನ್ನು ಗಮನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಮರೆತೇ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ನನ್ನದೇ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಾಗಲಿ ಯೋಗ್ಯತೆಯಾಗಲಿ ಇಲ್ಲದಿರುವ ನನಗೆ ಇತರರ ದುಃಖ ದೂರಮಾಡುವ ನೈತಿಕ ಬಲವಿದೆಯೆ?

ಮಹಾತ್ಮನಾದ ಬುದ್ಧನಿಗೂ ಕೂಡ ಕಿಸಾ ಗೌತಮಿಯ ದುಃಖ ದೂರಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆತನು ತನ್ನ ತಪಃ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಆಕೆಯ ಮಗುವನ್ನು ಬದುಕಿಸಲಿಲ್ಲ, ಆಕೆಯ ದುಃಖವನ್ನು ಒಣ ಮಾತುಗಳಿಂದ ದೂರ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಜ್ಞಾನಿಯಾದ ಬುದ್ಧನು ಸಾವಿಲ್ಲದ ಮನೆಯಿಂದ ಸಾಸಿವೆ ತರಲು ಹೇಳಿ ಆಕೆಗೆ ಸಾವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿದ. ಆ ಅರಿವೇ ಅವಳ ದುಃಖವನ್ನು ದೂರಗೊಳಿಸಿತು. ಹೀಗಿರುವಾಗ “ನಾನು” ಯಾರದ್ದಾದರೂ ದುಃಖ ದೂರ ಮಾಡಲು ಸಾದ್ಯವೇ? ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇತರರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ನೋಟದ ಅನುಕಂಪ ತೋರಿಸುವುದರಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನ? ಇಂತಹವರನ್ನು ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ ಮೆಚ್ಚುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಇತರರ ದೋಷಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಮೊದಲು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ದೋಷಗಳನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಂಡರೆ ತಾನಾಗಿಯೇ ಸಮಾಜದ ಉದ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಅವರ ಆಶಯ.