Vachna 20 Aragu tiMdu karaguva daivava - Idol worship

ಅರಗು ತಿಂದು ಕರಗುವ ದೈವವ,

ಉರಿಯ ಕಂಡಡೆ ಮುರುಟುವ ದೈವವನೆಂತು ಸರಿಯೆಂಬೆನಯ್ಯಾ?

ಅವಸರ ಬಂದಡೆ ಮಾರುವ ದೈವವನೆಂತು ಸರಿಯೆಂಬೆನಯ್ಯಾ?

ಅಂಜಿಕೆಯಾದಡೆ ಹೂಳುವ ದೈವವನೆಂತು ಸರಿಯೆಂಬೆನಯ್ಯಾ?

ಸಹಜ ಭಾವ ನಿಜೈಕ್ಯ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವನೊಬ್ಬನೆ ದೇವ.


TRANSLITERATION

aragu tiMdu karaguva daivava,
uriya kaMDaDe muruTuva daivavaneMtu sariyeMbenayyA?
avasara baMdaDe mAruva daivavaneMtu sariyeMbenayyA?
aMjikeyAdaDe hULuva daivavaneMtu sariyeMbenayyA?
sahaja BAva nijaikya kUDalasaMgamadEvanobbane dEva.


CLICK TO HEAR IT

http://www.youtube.com/watch?v=ScwiXZJYcRs


TRANSLATION

Aragu (wax) tiMdu(eaten up) karaguva(melts) daivava(God),
Uriya (fire) kaMDaDe(contacted) muruTuva(loses shape) daivavanu (God) eMtu (how) sariyeMbenayyaa(can I accept, Sir)?
Avasara (need) baMdaDe(arises) maaruva(sell) daivavaneMtu sariyeMbenayyaa?
aMjikeyaadaDe(afraid) hULuva(bury) daivavaneMtu sariyeMbenayyaa?
sahaja bhaava nijaikya(one within us) kooDalasaMgamadEvanu(Lord) obbane(only) dEva(God).


The wax filled idols made of metal husk lose their shape as the wax melts away,
How can I accept the idols which melt when exposed to heat, as Gods?How can I accept the idols which are sold when need arises, as Gods?
How can I accept the idols which are buried (hidden) for the fear of being stolen, as Gods?The only God acceptable is the Lord kooDala saMgama dEva who resides within us!


COMMENTARY

Idol worship has been a common practice over the years and it has been equated to devotion. We have created various idols of Gods. We have transformed them into various shapes and forms to represent power, kindness, wealth etc. depending on the object and objectives for worship. We try to make idols out of precious metals, build expensive temples to house them, conduct elaborate rituals and festivals around them, all in the name of devotion. We are always proud that we possess much bigger and more expensive idols than the others.
In this vachana Basavanna is advocating turning to the God within us, rather than mistaking idol worship for devotion. After all, these idols made of silver or golden husk filled with wax within, and get deformed when exposed to heat. People do not hesitate to sell them when the need for money arises, and do not hesitate to hide them when there is a threat of theft. The idols are thus objects that we hold and discard. Basavanna asks “how can these idols which get destroyed in fire and invoke desire, jealousy, ego and fear in people can be considered as Gods?”

I recall a Swamiji talking about Shiva.  He said, it is nice to visualize Shiva with His serpent necklace, Goddess Ganga jumping out from His head, decorated with the Moon, at Kailaasa His abode, with His consort Parvathi by His side and the their two sons (Ganesha and Karthikeya) seated next to them. But it is more apt to concentrate on the Lord Shiva who is the peace and calmness within our hearts; Parvathi is the force (Kundalini Shakti) that runs through the seven Chakras within our body.

A true devotee does not need idols to cultivate devotion.  He strives to find the Lord within him; the Lord who is beyond the range of our five senses, but ever present as ‘aatma’ within us!


Let us enjoy swimming through the sea of idols and rituals, but keep our goals on reaching the true Lord within!


FOR THOSE OF YOU WHO CAN READ KANNADA


ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಜನರು, ಅದನ್ನು ಮೆರೆಯಲು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ರೀತಿಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ- ಮೂರ್ತಿ ಪೂಜೆ. ಮೂರ್ತಿ ಪೂಜೆಯನ್ನೇ ಭಕ್ತಿಯೆಂದರಿತು ಅದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ವೈಭವಯುಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಬಂಗಾರ ಬೆಳ್ಳಿ ಕಂಚು ಮತ್ತು ಹಿತ್ತಾಳೆಯಂತಹ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಲೋಹಗಳಿಂದ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ಇಂತಿಂತಹ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಂದ ಮಾಡಿಸಿದ್ದೇವೆ, ಅಥವಾ ಇಂತಿಂತಹ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಸ್ಥಳದಿಂದ ತರಿಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು, ಅವುಗಳು ತಮಗೆ ಸೇರಿದ್ದವೆಂದು ಬೀಗುತ್ತಾರೆ. ಅವುಗಳ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಉಪಾಸಿಸುವುದೇ ಭಕ್ತಿಯೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹವರನ್ನು ಕುರಿತೇ ಈ ವಚನವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.

ಒಳಗೆ ಅರಗು ತುಂಬಿ ಮೇಲೆ ಬೆಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಚಿನ್ನದ ತಗಡಿನಿಂದ ಮಾಡಿದ ಮೂರ್ತಿಗಳು ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ, ಅಥವಾ ಶಾಖಕ್ಕೆ ಮುರುಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ತಮ್ಮ ಮೂಲ ರೂಪವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ವಿರೂಪಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕೆಲವರು ಬೆಲೆಬಾಳುವ ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಬಡತನ ಬಂದಲ್ಲಿ, ಇಲ್ಲವೆ ಹಣದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಕಳ್ಳರಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಲು ಬೆಲೆಬಾಳುವ ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹೂಳುತ್ತಾರೆ.( ಇದು ಆ ಕಾಲದ ಪರಿ. ಈಗ ಈ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಉಪಾಯಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.) ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ನಾಶವಾಗುವಂತಹ, ಮತ್ತು ಮಾನವನ ಮನದಲ್ಲಿ ಆಸೆ, ಅಸೂಯೆ, ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಭಯಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ವಸ್ತುಗಳು ಹೇಗೆ ದೇವರಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವೆಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ನಿಲುಕದವನಾದ ದೇವನನ್ನು, ಕೇವಲ ಅನುಭಾವಕ್ಕೆ ಲಭಿಸುವ ದೇವನನ್ನು, ಇಂತಹ ವಿಗ್ರಹಗಳ ಮೂಲಕ ಆರಾಧಿಸುವುದು ಸರಿಯೆ? ಯಾರೋ ಕಲಾವಿದ ತನ್ನ ಸೀಮಿತವಾದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ದೇವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ವಿಗ್ರಹ ರೂಪ, ಸುಂದರವಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ, ಬೆಲೆ ಬಾಳುವ ವಸ್ತುವಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ, ಅದು ಆ ಸತ್ಯ ನಿತ್ಯ ಅವಿನಾಶಿ ದೇವರು ಹೇಗಾದೀತು. ಅದನ್ನು ಪೂಜಿಸಿ ತೃಪ್ತನಾಗುವವನು ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತ ಹೇಗಾದಾನು? ಈ ಕೃತ್ರಿಮತೆಯಿಂದ, ಮೌಢ್ಯದಿಂದ ಅವನನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಎಂಬ ಧ್ವನಿ ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ.

ನಿಜವಾದ ದೇವರು ತನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಐಕ್ಯನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವನನ್ನು ವಿಗ್ರಹಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಬೇರೆಲ್ಲಿಯೂ ಹುಡುಕುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಅವನನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.

Vachana 19 Naadapriya shivanembaru - Devotion is true Worship

ನಾದಪ್ರಿಯ ಶಿವನೆಂಬರು, ನಾದಪ್ರಿಯ ಶಿವನಲ್ಲಯ್ಯ!
ವೇದಪ್ರಿಯಶಿವನೆಂಬರು, ವೇದಪ್ರಿಯ ಶಿವನಲ್ಲಯ್ಯ!
ನಾದವ ಮಾಡಿದ ರಾವಣಂಗೆ ಅರೆಯಾಯುಷವಾಯಿತ್ತು.
ವೇದವನೋದಿದ ಬ್ರಹ್ಮನ ಶಿರ ಹೋಯಿತ್ತು.
ನಾದಪ್ರಿಯನೂ ಅಲ್ಲ, ವೇದಪ್ರಿಯನೂ ಅಲ್ಲ,
ಭಕ್ತಿಪ್ರಿಯ ನಮ್ಮ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.

TRANSLITERATION

naadapriya shivaneMbaru,  naadapriya shivanallayya!

vEdapriya shivaneMbaru, vEdapriya shivanallayya!

naadava maaDida raavaNaMge areyaayuShavaayittu.

vEdavanOdida brahmana shira hOyittu.

naadapriyanU alla, vEdapriyanU alla,

bhaktipriya namma kUDala saMgamadEva.

CLICK TO HEAR IT

http://www.youtube.com/watch?v=uvT2lMgVFXQ

TRANSLATION

Naada(Music) priya(lover) shivanu (Lord Shiva) eMbaru(they say)   naadapriya shivanu allayya(is not Sir)!

vEda(Veda) priya shivaneMbaru    vEdapriya shivanallayya!

Naadava(music) maaDida(cultivated) raavaNaMge(to raavaNa)  areyaayuShavaayittu(longevity halved).

vEdavanu (vEdas) Odida(read) brahmana(Brahma’s)  shira(head)  hOyittu(snipped).

naadapriyanU alla(is not Music lover), vEdapriyanU alla(is not lover of Vedas) ,

bhaktipriya(lover of Devotion)  namma(our) kUDala saMgamadEva(Lord Kudala sangamadeva).

They say Lord Shiva is a music lover, He is not!

They say Lord Shiva is a lover of Vedas, He is not!

Although RaavaNa impressed the Lord with his music, his longevity was reduced in half!

Although Brahma expressed his immense expertise on Vedas, his head was snipped off!

Our Lord Kudala sangmadeva is not a music lover, He is not a lover of Vedas, He is a lover of Devotion! 

COMMENTARY

The previous Vachana advocated making worship of the Lord (devotion) a part of our lives from the very beginning. Basavanna gave the highest place to devotion in the equipment of the spiritual seekers. He himself was known as Bhaktibhandari (treasurer of devotion). He refers to various forms of God people have invented to facilitate worship. It is obvious that we imagine God to have the same form as us. Each mythological episode adds a new attribute to God making His form vary to suit the episode. We have invented various forms of worship – with flowers and fruits, with elaborate offerings of food, with extensive chanting of His names, etc.

 Basavanna uses two examples in this Vachana to illustrate that such practices are not important. Raavana, the ruler of Lanka was considered a great musician and an ardent devotee of Shiva. He fabricates a musical instrument using his nerves as strings and offers his music to Lord Shiva, who blesses him with longevity. Raavana eventually develops such a high ego that he starts thinking no end to his powers. He kidnaps Sita, the wife of Rama and demands that she marry him. This act was against all norms, and resulted in Lord Shiva withdrawing the longevity boon by cutting it in half.

Impressed by Brahma’s extensive knowledge of Vedas (the oldest scriptures of Hinduism), Shiva offered him the most important task of creation of the world. As he continued his work of creation, the ego in him developed to an extent to make him feel that he is much more powerful than the Lord who assigned him the important task. To control his ego, Lord Shiva had to snip one of Brahma’s heads off.

In both of these cases the humility that devotion brings was forgotten, thereby the means used to impress God (music, Vedas) did not serve the purpose. Basavanna concludes the Vachana saying that the Lord is simply a lover of devotion, and nothing else is needed to impress Him.

What is truly important for worship is the development of inner strength to be a devotee. Faith and humility are prime ingredients of true devotion. Without those, all other means used in worship will only enhance the ego, which in turn destroys us.

In recent postings, we have addressed three paths for God realization: action (karma), knowledge (jnaana) and devotion (bhakti). Action without knowledge does not produce proper results. Knowledge without proper action is not of any use. Devotion complements the knowledgeable action to complete us.  All the three paths are essential for spiritual attainment and realization of the ultimate reality which we call Shiva. The paths are not exclusive of each other, but complementary. They constitute one spiritual path.

Let us follow the threefold path of action, knowledge and devotion to become humble, equanimous, and realize the Lord within us! 

FOR THOSE OF YOU WHO CAN READ KANNADA 

  

 ಹಿಂದಿನ ವಚನದಲ್ಲಿ ನಾವು, ಬಸವಣ್ಣನವರು, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ “ಮುಪ್ಪು ಅಡರುವ ಮೊದಲು ಕೂಡಲ ಸಂಗಮನನ್ನು ಪೂಜಿಸು” ಎಂದು ಹೇಳಿದುದನ್ನು ನೋಡಿದೆವು. ಇಲ್ಲಿ, ಪೂಜಿಸುವುದನ್ನು ಜನರು ಹೇಗೆ ಕಂಡಿದ್ದಾರೆಂಬುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತ ಕೂಡಲ ಸಂಗಮನು ಯಾವುದನ್ನು ಮೆಚ್ಚುತ್ತಾನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.  ದೇವನನ್ನು ಒಲಿಸುಕೊಳ್ಳಲು ಅನೇಕರು ಅನೇಕ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ದೇವರಿಗೆ ಏನು ಇಷ್ಟವಾಗಬಹುದೆಂಬುದನ್ನು ಊಹಿಸಿ ಆತನ ಉಪಾಸನೆಗೆ ಅನೇಕ ದಾರಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದ್ದಾರೆ. ನಾನಾ ವಿಧದ ವ್ರತ, ಉಪವಾಸ, ವಿವಿಧ ತರದ ಅರ್ಚನೆ, ಪೂಜೆ, ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನ ನಿಯಮಗಳ ಪಾಲನೆ, ಜಪ, ತಪ, ಭಜನೆ, ಕುಣಿತ ಅಲ್ಲದೆ ನಾದೋಪಾಸನೆ, ವೇದೊಪಾಸನೆ, ಮಂತ್ರೋಪಾಸನೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನೂ ಅನುಸರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಎಲ್ಲವುಗಳು ನಿಷ್ಫಲವಾದವುಗಳು ಎಂಬುದನ್ನು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಪೌರಾಣಿಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಶಿವನು ನಾದಪ್ರಿಯನು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ನಂಬಿದ ರಾವಣನು ತನ್ನ ನರಗಳಿಂದ “ರಾವಣಹಸ್ತ”ವೆಂಬ ವಿಶೇಷವಾದ ವೀಣೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ನಾದೋಪಾಸನೆಯನ್ನು ಕೈಗೊಂಡನು. ಆದರೆ ಪರಸತಿಯನ್ನು ಮೋಹಿಸಿ, ಸೀತೆಯನ್ನು ಕದ್ದು ದೋಷಿಯಾದ ಕಾರಣ  ಅವನಿಗೆ ಪೂರ್ಣಾಯುಸ್ಸು ದಕ್ಕಲಿಲ್ಲ. ಆತನ ನಾದೋಪಾಸನೆ ನಿಷ್ಫಲವಾಯಿತು. ಅದೇ ರೀತಿ ಬ್ರಹ್ಮನು, ಶಿವನನ್ನು ವೇದಪ್ರಿಯನೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ವೇದಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ತಾನೇ ಪರಬ್ರಹ್ಮನೆಂದುಕೊಂಡನು, ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರಮತ್ತನಾದನು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಶಿವನು ಆತನ ಒಂದು ಶಿರವನ್ನೇ  ಬಲಿ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡನು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಆತನ  ಉದ್ದೇಶವೂ ಫಲಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಈ ಈರ್ವರ ಉಪಾಸನೆ ಏಕೆ ಫಲಿಸಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದರೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ವಿಶೇಷವಾದ ವೀಣೆಯಿಂದ ತಾನು ಶಿವನನ್ನು ಒಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ರಾವಣನಿಗೆ ಬಹಳ ಅಹಂಕಾರ ಬಂದಿತ್ತು.ಆ ಅಹಂಕಾರದ ಮದದಲ್ಲಿ ತಾನು ಮಾಡಿದುದೆಲ್ಲ ಸರಿಯೆ ಎಂಬ ಭಾವ ಬೆಳೆಯಿತು. ಹೀಗಾಗಿ ತಾನು ಪರಸತಿಯನ್ನು ಮೋಹಿಸುವುದು ತಪ್ಪು ಎಂಬ ಅರಿವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನೈತಿಕತೆಯನ್ನೇ ಮರೆತ ಅವನು. ಅಹಂಕಾರದ ಪರದೆ ಆತನನ್ನು ಕುರುಡನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತು. ಹೀಗಾಗಿ ಆತನ ವಿಶೇಷವಾದ ನಾದೋಪಾಸನೆ ಕೂಡ ಶಿವನನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಒಲಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿಯಾಗಿ ವೇದವಿದನಾದ ಬ್ರಹ್ಮನಿಗೂ ಅಹಂಕಾರದ ಮದವೇರಿತು. ಇವರಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯುಂಟಾಗಲಿಲ್ಲ. ಭಕ್ತಿಯ ಮೂಲವಸ್ತು ವಿನಯ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ದೇವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ “ನಾನು” ಎಂಬ ಅಹಂಕಾರ ಮೂಡಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾಶಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ತಿಳಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಈ ಪೌರಾಣಿಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. “ಭಕ್ತಿಪ್ರಿಯ ಶಿವನು” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ವಿನೀತನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅಹಂಕಾರಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಭಕ್ತಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಶಿವನು ಒಲಿಯುತ್ತಾನೆ.

Vachana 18 Nare Kennege - Worship

ನರೆ ಕೆನ್ನೆಗೆ, ತೆರೆ ಗಲ್ಲಕೆ, ಶರೀರ ಗೂಡುವೋಗದ ಮುನ್ನ;

ಹಲ್ಲು ಹೋಗಿ, ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿ, ಅನ್ಯರಿಗೆ ಹಂಗಾಗದ ಮುನ್ನ;

ಕಾಲ ಮೇಲೆ ಕೈಯನೂರಿ, ಕೋಲ ಹಿಡಿಯದ ಮುನ್ನ;

ಮುಪ್ಪಿಂದೊಪ್ಪವಳಿಯದ ಮುನ್ನ;ಮೃತ್ಯು ಮುಟ್ಟದ ಮುನ್ನ

ಪೂಜಿಸು ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವನ.


TRANSLITERATION


nare kennege, tere gallake, shareera gUDuvOgada munna;

hallu hOgi bennu baagi, anyarige haMgagada munna;

kaala mEle kaiyannUri, kOla hiDiyada munna;

mRutyu muTTada munna;

poojisu kUDalasaMgamadEvana.


CLICK TO HEAR IT
http://www.youtube.com/watch?v=NyMSOQFYDJo



TRANSLATION

nare (Grey hair) kennege (cheeks) , tere(wrinkle) gallake(chin),
shareera(Body) gUDu (skeleton) vOgada(becoming) munna(before);
hallu(Teeth) hOgi(fallen) bennu(back) baagi(bent)
anyarige (on others) haMgagada(not becoming burden) munna(before);
kaala(legs) mEle(on) kaiyannUri(support of hands)
kOla(stick) hiDiyada(supported by) munna(before);
mRutyu(death) muTTada(attacking) munna(before)
poojisu(worship, realize) kUDalasaMgamadEvana (the Lord).



Before the facial hair turns grey, before the chin wrinkles,

Before the body becomes a skeleton,

Before losing teeth, back bent,

and becoming a burden on others,

Before having to support the body by hands on the knees

and needing a walking stick,

Before the attack of death,

Worship the Lord Kudala Sangama Deva!



COMMENTARY
Basavanna is stressing the importance of becoming a devotee of the Lord (developing God mindedness) early in our lives, rather than assuming that such realization can wait until old age, and after all the other mundane life’s responsibilities are satisfied. We have addressed the concepts of equanimity and God mindedness in our earlier postings. In general, we tend to think that being equanimous implies that we should not enjoy life’s treasures and develop dispassion towards worldly material. We tend to feel that the youth is reserved for enjoying life, there is plenty of time to become God minded, and it is only reserved for old people. Basavanna is asking us to get away from such thinking. He sketches the state of our being as we age (grey hair, wrinkled skin, skeletal body, lost teeth, bent back, walking stick for support, becoming burden on others, etc.) to imply that we will have plenty to worry about during the old age. As such, we should not postpone striving to realize God to that stage. We will have lost the strong will, inclination, patience, determination, and physical capability that were part of our youth. All these are necessary to accomplish anything in our lives and realizing God should be a goal from the beginning.

The story of a businessman who was in the last hours of his life illustrates how we are attached to our mundane lives. He calls upon each of his children: Is Rama here? Is Krishna here? Is Lakshmi here? All three answer in affirmative. Immediately, the businessman reacts “If all of you are here, who is minding the store?” There is never a good time divert ourselves a little from our routine duties, unless we strive to make it a point to develop a devotional attitude.

We would like to revisit the concept of becoming a devotee, developing God mindedness or realizing God. It is not just a routine worship of an idol, although such worship would serve as a stepping stone. It is the realization of the soul within us. Our soul (Aatma) is a spark from the Universal soul (Paramaatma). When we realize that each and every activity of ours affects other souls, we become universal men. It is the true ‘worship’ of the Lord that Basavanna is advocating.

LET US BE PASSIONATE AND ENERGETIC IN WHAT WE DO. LET US INVOLVE THE LORD IN OUR LIVES FROM DAY ONE!


FOR THOSE OF YOU WHO CAN READ KANNADA

ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಮ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ದೇವನನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವೆಂಬುದನ್ನು ಹಿಂದಿನ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಮಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದರೆ, “ಸುಖ ಅನುಭೋಗಿಸುವುದಲ್ಲ, ಎಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆ ವೈರಾಗ್ಯ ತಾಳುವುದು”ಎಂಬ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ, “ತಾರುಣ್ಯವಿರುವುದೇ ಸುಖ ಭೋಗಿಸುವದಕ್ಕಾಗಿ, ದೇವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸಮಯವಿದೆ, ಅದೆಲ್ಲ ವಯಸ್ಸಾದ ಮುದುಕರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅವಶ್ಯಕವಾದದ್ದು” ಎಂಬ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಯೂ ಇದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವ ಲೋಕದ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವೇ ತಕ್ಕದ್ದು ಎಂಬ ಮೂಢ ಭಾವವಿದೆ. ಅಂತಹವರನ್ನು ಕುರಿತೇ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಈ ಮೇಲಿನ ವಚನವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿ ಕೂದಲು ಕಂಡುಬರುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು, ಗಲ್ಲದ ಮೇಲಿನ ಚರ್ಮ ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು, ಶರೀರವು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದಿಂದ ತನ್ನ ಕಸುವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮೂಳೆಗಳ ಗೂಡಿನಂತಾಗುವ ಮೊದಲು, ಬಾಯಲ್ಲಿಯ ಹಲ್ಲುಗಳೆಲ್ಲ ಬಿದ್ದು ಹೋಗಿ, ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿ, ನೆಟ್ಟಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಬಾರದೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೋಲು ಹಿಡಿದು ಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರುವ ಮೊದಲು, ಪರರ ಹಂಗಿನೊಳಗಾಗದ ಮೊದಲು, ಮುಪ್ಪಿನಿಂದ ದೇಹದ ತೇಜಸ್ಸು ಮತ್ತು ಮನಸ್ಥೈರ್ಯ ಅಳಿದು ಮರಣಹೊಂದುವ ಮೊದಲು, ದೇವನನ್ನು ಪೂಜಿಸು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.

ಮುಪ್ಪಿನ ನೈಜ ವರ್ಣನೆಯ ಮೂಲಕ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಾರುಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಛಲ, ಬಲ, ಸ್ಥೈರ್ಯ, ಧೈರ್ಯ, ಉತ್ಸಾಹ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಅಳಿಯುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತವೆ.
“ದೇವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಪೂಜಿಸುವುದು ತುರ್ತಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಆಮೇಲೆ ಮಾಡಿದರಾಯಿತು” ಎಂದುಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಮುಂದೂಡುತ್ತ ಹೋದರೆ, ಅದನ್ನು ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ, ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಮೋಹ, ಚಿಂತೆ, ಗೊಂದಲ, ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಂದ ದೇಹ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸು ಜರ್ಜರಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹವು ದುರ್ಬಲವಾದಾಗ ಯಾವುದನ್ನೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಶಕ್ತತೆಯಿಂದ ನರಳುವಂತಾಗುತ್ತದೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಪರರನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಅವಲಂಬನೆಯ ಭಾವ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ದೀನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ಆತ್ಮ ಸ್ಥೈರ್ಯವಿಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಮುಪ್ಪಿನ ವಾಸ್ತವಿಕ ಸ್ಥಿತಿ. ಇಲ್ಲಿ, ಪೂಜಿಸುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ದೇವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಏನು ಲಾಭ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ನಾವು ಹಿಂದೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ವಚನಗಳನ್ನು ನೋಡ ಬಹುದು. ಕೋಪ, ಮೋಹ, ಅಜ್ಞಾನ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಂದ ನಾವು ನರಳುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಆ ವಚನಗಳು ತಿಳಿಸುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಬೇಕಾದರೆ ನಮಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ದೇವನನ್ನು ಒಲಿಸುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಮಾರ್ಗ. ಈ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದರೆ ಇಡಿ ಜೀವನವು ಜ್ಞಾನದಿಂದ ಶ್ರೀಮಂತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಬಾಳು ಬೇಳಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಬಹಳ ಸಾಧಾರಣವೆಂದು ತೋರಿಬಂದರೂ ಈ ವಚನ ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. “ದೇವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು” ಅಥವಾ “ದೇವರನ್ನು ಪೂಜಿಸು” ಅಂದರೇನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಂದರೆ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವುದರ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಆದರೆ ಅಗಾಧವಾದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ಎನ್ನಬಹುದು. ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ಬೇಕಾಗುವ ಶ್ರದ್ಧೆ, ದೃಢತೆ, ಛಲ, ಮತ್ತು ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಅನೇಕ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಆ “ಅರಿವು” ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಕೂಡಲೆ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅಪಾರವಾದ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಡಬೇಕಾದರೆ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಗಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಶಾಂತವಾದ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸದೇನನ್ನೋ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಸಿದ್ಧತೆಯುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಗಲು ಶಿಸ್ತು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕಂಡುಬರುವ ಶಿಸ್ತಲ್ಲ ಅದು. ಅಥವಾ ನಾವು ಶಿಸ್ತು ಎಂದುಕೊಂಡದ್ದು ಬೇರೆಯವರ ಮೂಲಕ, ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಹೇರಿರುವಂಥಹದ್ದು. ಆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಆ ಶಿಸ್ತು ಕೂಡ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಶಿಸ್ತಿನಿಂದ ಏನೇನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ಶಿಸ್ತು ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು. ಅದು ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಂಗದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಶಿಸ್ತು. ಆ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ದೃಢತೆ ಮತ್ತು ಛಲ ಬೇಕು. ಈ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲಿ ನಿರಂತರತೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತ್ಮ ಶಕ್ತಿ ಬೇಕು. ಮತ್ತು ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಪ್ಪು ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮುಪ್ಪಿನಿಂದ ಒಪ್ಪವು ಅಳಿಯದ ಮುನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನು ಆ ಮೇಲಿನದನ್ನು ಸಾಧಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಬದುಕಿನ ಅಂತಿಮ ಕಾಲದವರೆಗೂ ನೂಕುವ ಮೂರ್ಖತೆಯನ್ನು ಮೆರೆಯಬಾರದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.

Vachana 17 : Ollenembudu Vairaagya - Achieving Equanimity

ಒಲ್ಲೆನೆಂಬುದು ವೈರಾಗ್ಯ,

ಒಲಿವೆನೆಂಬುದು ಕಾಯಗುಣ.

ಆವ ಪದಾರ್ಥವಾದರೇನು?

ತಾನಿದ್ದೆಡೆಗೆ ಬಂದುದ ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಿ

ಭೋಗಿಸುವುದೇ ಆಚಾರ !

ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವನ

ಒಲಿಸ ಬಂದ ಪ್ರಸಾದಕಾಯವ ಕೆಡಿಸಲಾಗದು

TRANSLITERATION

Ollenu (do not want)  eMbudu (saying)  vairaagya (indifference; dispassion),

Olivenu (attracted to) eMbudu (saying) kaayaguNa (body’s nature)

aava (whichever) padaarthavu (material) aadarEnu (it is)

taanu (we) iddeDege(wherever are)  baMduda (arrives) liMgaarpitava (offer to Lord) maaDi (do)

bhOgisuvudE (enjoyinging)  AcAra! (right practice)!

kooDala saMgamadEvana (Lord Kudala Sangamadeva’s)

olisa (to satisfy) baMda(arrived)  prasaada (gracious gift) kaayava (body) keDisalu (deteriorate, spoil) aagadu (should not).

olleneMbudu vairaagya,

oliveneMbudu kaayaguNa

aavapadaarthavaadarEnu

taaniddeDege baMduda liMgaarpitava maaDi

bhOgisuvudE AcAra!

kooDala saMgamadEvana

olisa baMda prasaadakaayava keDisalaagadu.

CLICK TO HEAR IT

http://www.youtube.com/watch?v=aDU9eemJTKc

TRANSLATION

 Rejecting (what we receive) is indifference,

Getting attracted to (material) is the true nature of the body.

No matter what material it is

When it reaches us, offering it to the Lord

and enjoying it (later) is the right practice!

The body, a gracious gift (we have) to facilitate merger with the Lord Koodala Sangama Deva, should not be deteriorated!

COMMENTARY

In this vachana, Basavanna is stressing the achievement of equanimity in our lives. Rejecting everything that we come across shows an utter indifference. We encounter both sad and happy events in our lives. Running away from the society to escape from them is not practical in general. We tend to enjoy happy events and acquisitions. We are up in the air when things go our way. Most of us do not even worry that the happiness could be short lived. Some might be afraid of enjoying the happy event for the fear that it may not last. Sad events take us down to dumps. We try to escape from them and never accept that they could be short lived too. Getting swayed by the happenings around us is the true nature of the material body. The cycles of likes/dislikes and happiness/sadness deteriorate our body and take away our peace of mind.  Basavanna advocates offering whatever comes our way first to the Lord. It is believed that whatever offered to the Lord loses its happy/sad, good/bad nature and returned to the devotee as prasaada (the gracious gift). Enjoying this gift will in turn nourish the body and results in peace of mind. In fact, the body is a gracious gift given to us with the stipulation that it should be maintained and made strong enough to reach the Lord. The happy /sad cycles should not deteriorate it, thus taking it away from its inherent goal.

Essentially, the message of this vachana is to develop a mind set to accept ups and downs with equal ease and not to be swayed by them. Achieving such mind set is possible when we realize that all we own belongs to the Lord and all we do is in service of the Lord. That is the way to merge with the Lord. The Lord referred to here is the subtle truth behind all that is visible to us and that which is behind all causes and effects around us.

LET US NOT BE SWAYED BY UPS AND DOWNS! LET US GROW STRONG TO ACCEPT THEM!

FOR THOSE OF YOU WHO CAN READ KANNADA

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬಂದುದನ್ನು ಸಂತುಲಿತ ಮನೋಭಾವದಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಉಪಾಯವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.  ನನಗೆ ಇದು ಬೇಡ, ಎಂದು ಬಂದುದನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವುದು ಉದಾಸೀನತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.  ಉದಾಹರಣೆಗೆ - ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸುಖ ದುಃಖಗಳು ಬಂದೇ ಬರುತ್ತವೆ, ಅವು ನನಗೆ ಬೇಡ ವೆಂದು ಸಂಸಾರವನ್ನು ತೊರೆದು ಹೋಗುವುದು, ಅವುಗಳಬಗ್ಗೆ ಉದಾಸೀನತೆ ತೋರಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ.  ಅಥವಾ ಇದು ನನಗೆ ಬಹು ಇಷ್ಟ ಎಂದು ಸಂತೋಷ ಪಡುವುದು ನಮ್ಮ ಕಾಯಗುಣ, ಅಂದರೆ ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ವಶವಾದಂತೆ. ಈ ಎರಡೂ ಸಲ್ಲವು.  ಏಕೆಂದರೆ ಇದರಿಂದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇರುವುದರ ಬೆಗ್ಗೆ, ಬೇಕು ಬೇಡಗಳೆಂಬ ವಿರೋಧ ಭಾವ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.  ಇದು ಸಂತುಲಿತ ಭಾವವಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಬೇಡವಾದದ್ದು ಬಂದರೆ ಮನಸ್ಸು ತಳಮಳಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಘಾಸಿ ಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಅದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒದ್ದಾಡುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಹೆಣಗುತ್ತದೆ.  ಹಾಗೂ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದು ಬಂದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹರ್ಷದಿಂದ ಹುಚ್ಚೆದ್ದು ಕುಣಿಯುತ್ತದೆ, ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿ ಉನ್ಮತ್ತವಾಗುತ್ತದೆ, ಈ ಸುಖದ ಕ್ಷಣವೆಲ್ಲ್ಲಿ ನಾಶವಾಗುತಾದೆಯೋ ಎಂಬ ಭಯದ ನೆರಳಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ.  ಈ ಎರಡೂ ಭಾವಗಳು ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ಇರಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ಸಮಾನವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುವ ಉಪಾಯವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.  ಯಾವ ಪದಾರ್ಥವಾದರೇನು ಬಂದುದನ್ನು ದೇವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿ ಆನಂತರ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು.  ದೇವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದ ಬಳಿಕ ಅದು ತನ್ನ ಕೆಟ್ಟ ಅಥವಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಂಡು ಕೇವಲ ಪ್ರಸಾದವಾಗುತ್ತದೆ.  ಆ ಪ್ರಸಾದವನ್ನು ಭೋಗಿಸುವುದು ನ್ಯಾಯ. ಅದರಿಂದ ಈ ದೇಹಕ್ಕೆ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗುತ್ತದೆ, ಪುಷ್ಟಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ.  ಈ ದೇಹವು ನಮಗೆ ದೊರಕಿರುವುದು, ದೇವನನ್ನು ಒಲಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಲು. ದೇವನನ್ನು ಒಲಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದರೇನು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.  ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವ ಸ್ಥೂಲ ಬದುಕಿನ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮವನ್ನು ಕಾಣುವ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಲೆ, ಪರವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಲೆ.  ಪರವೆಂದರೆ ಆಕಾಶದಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಸ್ಥಿತವಾಗಿರುವ ಲೋಕವಲ್ಲ. ಕೆಲವು ನೀತಿ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚಾರಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸಿ ಸತ್ತನಂತರ ಪಡೆಯಬಹುದಾದ ಲೋಕವಲ್ಲ. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವುದರ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಆದರೆ ಅಗಾಧವಾದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನುಂಟುಮಾಡುವ ಸತ್ಯ.  ಅದನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಮಗೆ ದೊರಕಿದ ಈ ದೇಹವನ್ನು ಬೇಕು ಬೇಡಗಳ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಸಿ ಕೆಡಿಸಲಾಗದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣವರು.  ಏಕೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಅಪಾರವಾದ ಮನೋಬಲ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಬೇಕು ಬೇಡಗಳ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ಮನಸ್ಸು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವುದರಿಂದ ಅದರ ಬಲಗುಂದುತ್ತದೆ, ಅದು ದುರ್ಬಲವಾಗುತ್ತದೆ.  ಆದ್ದರಿಂದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬಂದುದನ್ನು ದೇವರ ಪ್ರಸಾದವೆಂದು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.  ವಿಜ್ಞಾನದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ, ಏಕಾಣು ಜೀವಿಯಿಂದ ವಿಕಾಸಗೊಂಡು ಮಾನವ ರೂಪುಗೊಂಡಿದ್ದಾನೆ.  ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಿಲ್ಲದ ವಿಚಾರಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಜ್ಞಾಶೀಲತೆ ಮಾನವನಿಗಿದೆ. ಮಾನವನ ಪ್ರಜ್ಞಾಶೀಲತೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅರಳುವುದೇ ಆತನ ಪರಿಪೂರ್ಣ ವಿಕಾಸ.  ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳ ಸುಳಿಗಳು ಅವನ ವಿಕಾಸದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತವೆ.  ಅವುಗಳಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಪಡೆಯಲು ಬಸವಣ್ಣನವರ ಮಾತುಗಳೇ ನಮಗೆ ದಾರಿ ದೀಪವಾಗುತ್ತವೆ.