VACHANA 49: NAANIHA PARIYANTARA – FILLING THE I AND YOU TRENCH

ನಾನಿಹ ಪರಿಯಂತರ ನೀನುಂಟು

ನೀನಿಹ ಪರಿಯಂತರ ನಾನುಂಟು

ನಾನು ನೀನೆಂಬ ಉಭಯದ ಸಂದು ಹೂಳಿದ ಬಳಿಕ

ಇನ್ನೇನುಂಟು ಹೇಳಾ ಅಖಂಡೇಶ್ವರಾ? (ಷಣ್ಮುಖ ಸ್ವಾಮಿ)

TRANSLITERATION

nAniha pariyaMtara nInuMTu

nIniha pariyaMtara nAnuMTu

nAnu nIneMba uBayada saMdu hULida baLika

innEnuMTu hELA aKaMDESvarA? (By ShaNmuKa svAmi)

CLICK HERE TO HEAR IT:

http://www.youtube.com/watch?v=v-aKBsoz2qY

TRANSLATION

nAniha (I am) pariyaMtara(until) nInuMTu(you are)

nIniha(you are) pariyaMtara(until) nAnuMTu(I am)

nAnu(I) nIneMba(you, so called) uBayada(of duality) saMdu(trench) hULida(filled) baLika(after)

innEnuMTu(what else remains) hELA(pray tell) aKaMDESvarA(Lord Akandesvara)?

I am until you are!

You are until I am!

After the trench of the duality of I and you is filled,

What else remains, pray tell! Lord Akandesvara?

COMMENTARY

In this simple, yet powerful vachana, Sharana Shanmuka Swami addresses the concept of merging with the Lord or being one with Him. Sharanas have termed the merger 'Shoonya Sampaadane' (Shoonya = zero, Sampaadane = earning). This should not be interpreted as earning null or nothing. The symbol for 'zero' is a circle. It is complete (poorna), rounded, and serves as the boundary of everything (in it). It is a symbol of completeness. As such, Shoonya Sampaadane is achieving that completeness. Sharanas have also used the word 'bayalu' to indicate this state. Bayalu stands for an 'open field'. In this interpretation bayalu is that vast field without any boundaries. Shoonya Sampaadane is thus reaching and becoming one with that complete, vast and unbounded, the Lord.

  

It is said that the individual souls are sparks of the super soul, the Lord. The goal of individual souls is to eventually merge into the super soul, i.e. erasing the duality of the individual and the Lord and being one with Him. Since the Lord is in all the individuals around us, merging with the Lord is the same as being one with our fellow beings. Shanmuka Swami says that the duality of I and you exists as long as we maintain the ‘I-ness’ and see others as separate (you). Once, we realize that we are all one and the same, nothing much remains to be held on to!

 

The fundamental causes for our I-ness (ego) are our memories and experiences. Through these we accumulate wealth, knowledge and develop feelings, prejudices and opinions. These in turn make us feel that we are special and superior to others, thus bringing in the trench of I and You. The only way to remove the I-ness is then to realize that everything that one has contributing to the ‘I’ is superficial. Following the spiritual path to recognize this superficiality and quenching it is the way to fill the I and You trench. Note the use of the word 'fill' rather than 'close'. We are asked to gain over the superficiality, realize the reality and fill the trench with our knowledge, compassion and love.  

Let us strive to be one with the fellow beings and progress towards being one with the Lord!

KANNADA COMMENTARY

ಈ ವಚನವು ಹದಿನೇಳನೆ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ಷಣ್ಮುಖಸ್ವಾಮಿಗಳೆಂಬ ಶರಣರದು. ಇದು ಐಕ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ.ಇಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ- ನಾನಿರುವ ವರೆಗೆ ನೀನಿರುವೆ, ನೀನಿರುವವರೆಗೆ ನಾನಿರುವೆ. “ನಾನು” “ನೀನು” ಎಂಬ ಎರಡರ ನಡುವಿನ ಸಂದನ್ನು ತುಂಬಿದ ಬಳಿಕ ಇನ್ನೇನು ಉಳಿಯುವುದು? ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

 

“ನಾನು” ಬೇರೆ ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವ ಇರುವವರೆಗೆ, ಎಂದರೆ “ನಾನು” ಎಂಬ ಅಹಂ ಭಾವ ಇರುವವರೆಗೆ, ಕೇವಲ ಈ ದೇಹದೊಂದಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ ಉಭಯ ಭಾವವಿರುತ್ತದೆ, ಎರಡು ಅಥವಾ ಅನೇಕ ಎಂಬ ಭಾವವಿರುತ್ತದೆ, ನಾನು ಬೇರೆ, ನೀನು ಬೇರೆ ಎನ್ನುವ ಭಾವವಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಬೇರೆ, ನೀನು ಬೇರೆ ಎನ್ನುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ಮೇಲೆ, ಅಥವಾ ಈ ಎರಡರ ನಡುವಿನ ಕಂದಕವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಎರಡರ ಭಾವ? ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂದೂ ಉಳಿಯದು. ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಷಣ್ಮುಖಸ್ವಾಮಿಗಳು. ಇದನ್ನೇ “ಬಯಲು” ಅಥವಾ “ಶೂನ್ಯ” ಎಂದು ಸಹ ಹೇಳುವರು ಶರಣರು.

 “ನಾನು” ಎಂಬ ಭಾವದ ಮೂಲವೇನು? ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ನನ್ನ ಅನುಭವಗಳು, ನನ್ನ ನೆನೆಪುಗಳು, ಆ ಮೂಲಕ ನಾನು ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನ, ನನ್ನ ವಿಚಾರಗಳು, ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಗಳು, ಇವೆಲ್ಲವು ನನಗೆ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ತೋರಿ “ನಾನು” ಇತರರಿಗಿಂತ ಬೇರೆ ಅಥವಾ ವಿಶೇಷ ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ತನ್ನ ಅನುಭವ, ತನ್ನ ನೆನಪುಗಳು, ಆ ಮೂಲಕ ತಾನು ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನ ಎಲ್ಲವೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿಯೇ ತೋರಿ ತಾನು ಇತರರಿಗಿಂತ ಬೇರೆ ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಮೇಲ್ಮೈಯಲ್ಲಿರುವಂತಹುದು. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಏನಾಗಬಹುದು? ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಈ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಅದನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು ಎಂದರೆ “ಅಹಂ” ಅನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು, ಅಹಂ ಅನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು ಎಂದರೆ, ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಶಿಷ್ಟವೆಂದು ತೋರುವ ತನ್ನ ಅನುಭವಗಳ, ನೆನಪುಗಳ, ತಾನು ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದ ಪರಿಧಿಯಿಂದ ಹೊರ ಬರುವುದು. ನಾನು ಮತ್ತು ಇತರರು ಎಂಬ ಸಂದನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುವುದು. “ನಾನು” ಎಂದರೆ, ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲ ಗುಣ ವಿಶೇಷಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದು. ಆಗ ನಾನು ಆ ನಿಜವಾದ “ನಾನು” ವಿನಿಂದ (ಯಾವ ಗುಣ ವಿಶೇಷವನ್ನು ಹೊಂದದೆ ಇರುವುದರಿಂದ) ಬೇರೆಯಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ನಿಜವಾದ “ನಾನು” ಎಂದರೆ ನಾನು ಯಾವುದನ್ನು ನನ್ನದು ಎಂದು ನಂಬುತ್ತೇನೆಯೋ ಅದು ಕೇವಲ ತೋರಿಕೆ ಮಾತ್ರ, ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಗಟ್ಟಿಗೊಂಡಿರುವುದು. ಈ ತೋರಿಕೆಯ ಭಾವವನ್ನೇ ನಿಜವೆಂದು ನಂಬಿದಾಗ ಆ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಕಂದಕವಿರುತ್ತದೆ. ತೋರಿಕೆಯ “ನಾನು” ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದಾಗ ಆ ಕಂದಕ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ “ನಾನು” “ನೀನು” ಎಂಬ ಸಂದು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಶೂನ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. “ಶೂನ್ಯ” ಎಂದರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. “ತೋರಿಕೆಯ ನಾನು” ಇಲ್ಲ ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿರುವುದು ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಶರಣರು.