"ಏನು ಬಂದಿರಿ, ಹದುಳವಿದ್ದಿರೆ?" ಎಂದರೆ
ನಿಮ್ಮ ಮೈಸಿರಿ ಹಾರಿಹೋಹುದೇ?
ಕುಳ್ಳಿರೆಂದರೆ ನೆಲ ಕುಳಿಹೋಹುದೇ ?
ಒಡನೆ ನುಡಿದರೆ ಶಿರ-ಹೊಟ್ಟೆ ಒಡೆವುದೆ ?
ಕೊಡಲಿಲ್ಲದಿದ್ದರೊಂದು ಗುಣವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ
ಕೆಡಹಿ ಮೂಗ ಕೊಯ್ಯದೆ ಮಾಣ್ಬನೆ ಕೂಡಲಸಂಗಮ ದೇವನು ?
TRANSLITERATION
"Enu baMdiri, haduLaviddire?" eMdare
nimma maisiri hArihOhudE ?
kuLLireMdare nela kuLihOhudE ?
oDane nuDidare Sira-hoTTe oDevude ?
koDalilladiddaroMdu guNavilladiddare
keDahi mUga koyyade mANbane kUDalasaMgama dEvanu ?
CLICK TO HEAR IT:
http://www.youtube.com/watch?v=0fIIFCTuH3w
TRANSLATION
If you greet others at the first sight with "Please come in, How do you do?”
does your physical beauty disappear? (do you turn ugly?)
If you say "Please sit down",
does your floor cave in?
If you are the first one to greet (without waiting for the other to be the first),
does your head or belly burst?
You may not have anything to give. But, if you do not have the grace to greet,
the Lord (Kudala Sangama) will pull you down and chop your nose!
COMMENTARY
This vachana advocates the importance of developing positive environments for all our interactions. This can only be done by taking the initiative to greet the other party, enquiring about their well being, offering them any support needed to make them comfortable. Even though there is not much to offer, or an inclination to yield to the other party during the ensuing interactions, the gracious gesture is a must.
We often tend to ignore other’s presence because of our state of mind at that time, or preoccupation with other tasks, or out of willful negligence. These scenarios are more apt to occur in the multitasking world of today. Reflecting on what might have contributed to similar scenarios in fairly simple lives of twelfth century when this vachana was written; it is easy to see that the ego of the individual is the main contributing factor. Our ego stops us from greeting people properly and respecting every individual as equal. By saying that we should develop the grace to greet, the vachana is advocating the containment of ego and development of respect for all. The last line mentions that the Lord will pull you down and chop the nose. Chopping the nose is considered the harshest punishment on an individual. The Lord being referred to in this line is the Lord within us. He does not physically chop our nose. But, our egotistic behavior will eventually pull us down, punishing us to the level equivalent to chopping the nose.
Very often we see that our friends, colleagues and family members seem bored, distant or even alienated. We often react by mirroring their behavior. It is essential thus, to get people to react more positively to us throughout the day whether in the office, at home or on the street. We can establish a pleasant environment by being first to greet with a smile, enquiring about the well being of the individuals and their families, and making them comfortable by offering a seat, or a drink, etc. if needed. Such welcome clears the air even if one has arrived to discuss an unpleasant matter. This vachana urges us to be the first to take such an initiative. Even if we do not have anything to offer (give), we should develop the grace to greet to start off a positive interpersonal relationship and environment.
It is natural to think “why do I have to set the tone?” We have to take the initiative because most people have already defined their life patterns and are not likely to change them. If we want our interaction with them to be upbeat, we have to create an environment where we can get the reaction we want. We must use positive words and tone, even when we have to give instructions or express dislike for someone’s behavior. Let us remember “we get back what we give out”.
ಶಿವಶರಣರ ಜೀವನ ದೃಷ್ಟಿ ಅದ್ಭುತವಾದದ್ದು. ಅವರು ’ಈ ಜಗತ್ತು ಮಿಥ್ಯ’ ಎಂದು ಹೇಳದೆ “ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲುವವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲುವರು” ಎಂದು ಹೇಳಿರುವರು. ಈ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಾವು ಯೋಗ್ಯರಾಗಿ ಬಾಳಬೇಕು. ಜನರೊಂದಿಗಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆಮ್ಮದಿ ಕೊಡುವಂತಹದು. ಆದರೆ ಅಹಮ್ಮಿನ ನಡತೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲರ ನೆಮ್ಮದಿಯೂ ಕೆಡುತ್ತದೆ. ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆಸುವಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತು ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು. ಅದಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಬರುವುದು ಅಹಂಕಾರ. ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದವರೊಂದಿಗೆ ವರ್ತಿಸುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಮನೆಗೆ ಬಂದವರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡದವರನ್ನು ಕುರಿತು, ಅವರು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು, ಸಂಭವಿಸಲಾರದ ಪರಮಾವಧಿಯ (extreme) ಕಾರಣಗಳನ್ನು ತಾವೇ ಕೊಡುತ್ತ “ತಾವು ಕುಶಲವೇ? ಯಾವ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ತಾವು ಬಂದಿರುವಿರಿ? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ನಿಮ್ಮ ದೇಹದ ಸಿರಿಗೆ ಕುಂದುಂಟಾಗುವುದೇ? ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿರಿ ಎಂದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಕುಳಿಯುಂಟಾಗುವುದೇ? ಬಂದವರನ್ನು ಕಾಯಿಸದೆ ಬಂದಕೂಡಲೆ ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೆ ನಿಮ್ಮ ತಲೆ ಹೊಟ್ಟೆಗಳು ಒಡೆದು ಹೋಗುವವೇ?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ, ಇದಾವುದೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಇದಾವುದನ್ನೂ ಯೋಚಿಸದೆ ನಾವು ಮನೆಗೆ ಬಂದವರನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅಥವಾ ಬಂದವರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇನನ್ನೋ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭಯದಿಂದ, ಇಲ್ಲವೆ ಯಾವುದೋ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ, ಬಂದವರನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದವರಿಗೆ ಅವಮಾನ ಉಂಟಾಗಿ ಅವರ ನೆಮ್ಮದಿ ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ, ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದ್ವೇಷ ಅಸೂಯೆಗಳು ಹುಟ್ಟಬಹುದು, ಅವರ ಮನ ನೋಯಬಹುದು. ಇವೆಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ನಕಾರಾತ್ಮಕವಾದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆಡೆಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ಜೀವನವನ್ನು ನರಕಮಯವಾಗಬಹುದು. ಈ ಎಲ್ಲದರ ಕಾರಣ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಒಣ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರ. ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಕೈಯೆತ್ತಿ ಕೊಡುವ ಸದ್ಬುದ್ಧಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತಾಡುವ ಗುಣವಿರಬೇಕು. ಅದೂಕೂಡ ಇಲ್ಲದ, ಅಹಂಕಾರದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೂಡಲಸಂಗಮನು ಕೆಳಗೆ ಬೀಳಿಸಿ ಆತನ ಮೂಗು ಕೊಯ್ಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಎಂದರೆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಅಂತಸ್ತು, ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಗಳು ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ. ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅವು ಮಣ್ಣುಗೂಡುತ್ತವೆ. ಆಗ ಅವನು ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಅವನ ಮೂಗು ಕೊಯ್ದಂತೆಯೇ, ಅಂದರೆ ಅವನ ಅವಮಾನವಾದಂತೆಯೇ ಸರಿ. ವಿನಯ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯ ದಾರಿಯಲ್ಲಿರುವವರಿಗಂತೂ ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಈ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅಹಂಕಾರವು ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಅಡಚಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
Friday, September 24, 2010
Sunday, September 19, 2010
VACHANA 5: Kaageyondagula Kandare
VACHANA
ಕಾಗೆಯಂದಗುಳ ಕಂಡರೆ
ಕರೆಯದೇ ತನ್ನ ಬಳಗವನ್ನು ?
ಕೋಳಿಯೊಂದು ಕುಟುಕ ಕಂಡರೆ
ಕೂಗಿ ಕರೆಯದೇ ತನ್ನ ಕುಲವೆಲ್ಲವನ್ನು ?
ಶಿವಭಕ್ತನಾಗಿ ಭಕ್ತಿ-ಪಕ್ಷವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ
ಕಾಗೆ ಕೋಳಿಯಿಂದ ಕರಕಷ್ಟ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.
TRANSLITERATION
kAgeyaMdaguLa kaMDare
kareyadE tanna baLagavannu ?
kOLiyoMdu kuTuka kaMDare
kUgi kareyadE tanna kulavellavannu ?
SivaBaktanAgi Bakti-pakShavilladiddare
kAge kOLiyiMda karakaShTa kUDalasaMgamadEva.
CLICK HERE TO HEAR IT:
http://www.youtube.com/watch?v=CWq--CkonHc
TRANSLATION
When a crow sees a crumb,
does it not call its flock to share?
When a hen finds a morsel,
does it not call its brood to share?
If one is a devotee of Shiva, but has not cultivated a family of Lord's devotees,
one is worse than a hen or a crow,
Oh! Lord Kudala Sangama!
COMMENTARY
In this Vachana, Basavanna emphasizes that it is not enough if one is focused on one's individual success; such success should be shared to multiply it and contribute to a harmonious, glorious society. The harmony and interdependence among individuals is the basis for a great society. In fact, in all species of animal kingdom we see harmony and interdependence. The crow and the hen used as examples represent the animal kingdom, which share even simple findings of crumbs and morsels.
In all religions, the reformers who appeared to instruct mankind about the highest aspirations of life indicated that the greatest enemy of spiritual achievement (self realization) is selfishness. Acting and living merely for one’s own sake has resulted in human beings to behave ruthlessly with fellow human beings. In animals, although selfishness is a natural function due to the instincts of feeding and reproduction, it never crosses the limit to become a psychic perversion. In human beings, the over-identification with the body and other belongings makes one believe that one exists only for oneself (ego). The ego in general prompts the thoughts and actions of individuals. It keeps on building stronger boundaries around itself and weakens the soul. Further, the ego prevents the soul from communicating harmoniously with another soul.
Basavanna advocated two aspects as musts for daily living: 'Kayaka' and 'Dasoha'. Kayaka is our work (duty). It must be done with utmost sincerity. Sincere work creates heaven here (Kayakave Kailasa – Work is heaven). Dasoha is service to community. This is the selfless act expected of us, and sharing of our success with the fellow beings.
We normally think in terms of Career, Family and Community. Success in career is a must for our well being. As such, we try to put all our efforts to achieve it. Family is our immediate community with which we generally share our success. For most of us, the development stops there. It should not be the case. We must strive to share our success with the community at large, at least after the career and family needs are satisfied.
ಕಾಗೆಯಂದಗುಳ ಕಂಡರೆ
ಕರೆಯದೇ ತನ್ನ ಬಳಗವನ್ನು ?
ಕೋಳಿಯೊಂದು ಕುಟುಕ ಕಂಡರೆ
ಕೂಗಿ ಕರೆಯದೇ ತನ್ನ ಕುಲವೆಲ್ಲವನ್ನು ?
ಶಿವಭಕ್ತನಾಗಿ ಭಕ್ತಿ-ಪಕ್ಷವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ
ಕಾಗೆ ಕೋಳಿಯಿಂದ ಕರಕಷ್ಟ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.
TRANSLITERATION
kAgeyaMdaguLa kaMDare
kareyadE tanna baLagavannu ?
kOLiyoMdu kuTuka kaMDare
kUgi kareyadE tanna kulavellavannu ?
SivaBaktanAgi Bakti-pakShavilladiddare
kAge kOLiyiMda karakaShTa kUDalasaMgamadEva.
CLICK HERE TO HEAR IT:
http://www.youtube.com/watch?v=CWq--CkonHc
TRANSLATION
When a crow sees a crumb,
does it not call its flock to share?
When a hen finds a morsel,
does it not call its brood to share?
If one is a devotee of Shiva, but has not cultivated a family of Lord's devotees,
one is worse than a hen or a crow,
Oh! Lord Kudala Sangama!
COMMENTARY
In this Vachana, Basavanna emphasizes that it is not enough if one is focused on one's individual success; such success should be shared to multiply it and contribute to a harmonious, glorious society. The harmony and interdependence among individuals is the basis for a great society. In fact, in all species of animal kingdom we see harmony and interdependence. The crow and the hen used as examples represent the animal kingdom, which share even simple findings of crumbs and morsels.
In all religions, the reformers who appeared to instruct mankind about the highest aspirations of life indicated that the greatest enemy of spiritual achievement (self realization) is selfishness. Acting and living merely for one’s own sake has resulted in human beings to behave ruthlessly with fellow human beings. In animals, although selfishness is a natural function due to the instincts of feeding and reproduction, it never crosses the limit to become a psychic perversion. In human beings, the over-identification with the body and other belongings makes one believe that one exists only for oneself (ego). The ego in general prompts the thoughts and actions of individuals. It keeps on building stronger boundaries around itself and weakens the soul. Further, the ego prevents the soul from communicating harmoniously with another soul.
Basavanna advocated two aspects as musts for daily living: 'Kayaka' and 'Dasoha'. Kayaka is our work (duty). It must be done with utmost sincerity. Sincere work creates heaven here (Kayakave Kailasa – Work is heaven). Dasoha is service to community. This is the selfless act expected of us, and sharing of our success with the fellow beings.
We normally think in terms of Career, Family and Community. Success in career is a must for our well being. As such, we try to put all our efforts to achieve it. Family is our immediate community with which we generally share our success. For most of us, the development stops there. It should not be the case. We must strive to share our success with the community at large, at least after the career and family needs are satisfied.
ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು, ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಕ್ಕಿಗಳಾದ ಕಾಗೆ ಮತ್ತು ಕೋಳಿಗಳ ಉದಾಹರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಶಿವಾನುಭವದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಕಾಗೆಯು ಆಹಾರದ ಒಂದು ಅಗುಳನ್ನು ಕಂಡರೂ “ಕಾ ಕಾ” ಎಂದು ಕೂಗಿ ಅದನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ತನ್ನ ಬಳಗವನ್ನೆಲ್ಲ ಕರೆಯುವುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಕೋಳಿಯೂ ಕೂಡ ಒಂದು ಕುಟುಕನ್ನು ಕಂಡರೆ ಸಾಕು ತನ್ನವರನ್ನೆಲ್ಲ ಕೂಗಿ ಕರೆಯುವುದು. ಈ ಹಂಚಿ ತಿನ್ನುವ ಗುಣವು ಅವುಗಳ ರಕ್ತದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಈ ಗುಣವು ಭಕ್ತಿಯ (ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅರಿಯುವ) ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಯಾರಿಗೇ ಆದರು ಬಲು ಮುಖ್ಯ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಈ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಗೊಂದಲಗಳನ್ನು, ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು, ಭಕ್ತಿ ಪಕ್ಷದವರೊಂದಿಗೆ ಎಂದರೆ ಸಮಾನ ಮನದವರಲ್ಲಿ ( ಏಕೆಂದರೆ ಇತರರು ಆತನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಸಮರ್ಥರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ.) ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ, ಪರಿಹಾರಉಂಟಾಗಿ ಲಾಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಈ ದಾರಿಯ ಪಥಿಕನು ಗೊಂದಲಗಳ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮುಳುಗುವ ಸಂಭವ ಇರುತ್ತದೆ. ಆತನು ಮುಂದುವರೆಯುವುದು ಕಷ್ಟಕರವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಇರುವ ಪರಿಹಾರವೆಂದರೆ ಇದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಇತರರೊಂದಿಗೆ ತನ್ನದನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಈ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಲಾಭದಾಯಕವೇ. ಆಹಾರದಿಂದ ದೇಹವು ಪುಷ್ಟಿಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಈ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯು ಭಕ್ತನ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಪುಷ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ತನ್ನತಾನರಿಯುವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವವನಿಗೆ ಕಡು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಆತನು ಈಗಾಗಲೆ ಅದರ ಮಹತ್ವವನ್ನಿರಿತವನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಅದರಲ್ಲಿಯೇ ಸಾಗುವ ಆಂತರಿಕ ಹಂಬಲವಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅಪಾರ ಶಕ್ತಿ ಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ: ಸರಳತನದ ಜೀವನ. ಭಕ್ತನಾದವನು ಸರಳತನದ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತ ಸ್ವಾಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಬೇಕು. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಬಲವಾದ ಆತ್ಮಶಕ್ತಿ ಬೇಕು. ಇದು ಸಮಾನ ಮನೋಧರ್ಮದವರೊಂದಿಗಿನ ಒಡನಾಟ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ಚಿಂತನ ಮಥನದಿಂದ ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಆತನ ಜೀವನ ಅರಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ.ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಅಡ್ಡಿಯುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸಜ್ಜನರ ಸಂಗಕ್ಕೆ ಮಹತ್ವ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಸಜ್ಜನರೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಸಮಾಜದ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ನಡತೆಯುಳ್ಳವರಲ್ಲ. ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವವರೇ ಸಜ್ಜನರು. ಇಂತಹವರ ಒಡನಾಟದಿಂದಲೇ ನಿಜವಾದ ಲಾಭ. ಇದರಿಂದ ವಂಚಿತನಾದವನು ಅಪಾರ ಹಾನಿಯನ್ನನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆತನು ತನಗೆ ಇದಿರಾಗುವ ಅನೇಕ ಗೊಂದಲ ಮತ್ತು ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಾರ್ಗ ತಿಳಿಯದೆ ತೊಳಲುತ್ತಾನೆ. ತಾನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ ದಾರಿಯೇ ಸರಿಯಾದದ್ದು ಎಂಬ ಆಳವಾದ ಅರಿವಿರುವುದರಿಂದ ಆತನು ಅದನ್ನು ತೊರೆಯಲಾರ, ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ “ಭಕ್ತಿಯೆಂಬುದ ಮಾಡಬಾರದು, ಕರಗಸದಂತೆ ಹೋಗುತ್ತ ಕೊಯ್ವುದು ಬರುತ್ತ ಕೊಯ್ವುದು” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆತನ ಸ್ಥಿತಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಪರದಾಡುವ ಕಾಗೆ ಮತ್ತು ಕೋಳಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಹೀನವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣ ಕೇವಲ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಲಾಭವನ್ನುಂಟು ಮಾಡದೆ ಆತನು ಆತ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಇಡೀ ವಿಶ್ವಕ್ಕೇ ಅಪಾರವಾದ ಕೊಡುಗೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಉದಾಹರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಇಂತಹ ಉದಾತ್ತವಾದ ವಿಚಾರವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಗೊಳಿಸುವ ವಿಶೇಷತೆ ಬಸವಣ್ಣನವರದು.
Monday, September 13, 2010
Vachana 4 Ullavaru Shivalaya Maduvaru
VACHANA 4 ULLAVARU SHIVALAYAVA MADUVARU
ಉಳ್ಳವರು ಶಿವಾಲಯವ ಮಾಡುವರು !
ನಾನೇನ ಮಾಡುವೆ ? ಬಡವನಯ್ಯ!
ಎನ್ನ ಕಾಲೇ ಕಂಬ, ದೇಹವೇ ದೇಗುಲ,
ಶಿರವೇ ಹೊನ್ನ ಕಳಶವಯ್ಯ!
ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ ಕೇಳಯ್ಯ,
ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು, ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ!
TRANSLITERATION
uLLavaru SivAlayava mADuvaru !
nAnEna mADuve ? baDavanayya!
enna kAlE kaMba, dEhavE dEgula,
SiravE honna kaLaSavayya!
kUDalasaMgamadEva kELayya,
sthAvarakkaLivuMTu, jaMgamakkaLivilla!
CLICK TO HEAR IT
http://videos.desishock.net/index.php?module=item&action=show_item_full&itemid=975707&itemurl=aHR0cDovL3d3dy55b3V0dWJlLmNvbS93YXRjaD92PW5mX3JzcE5neWxvJmZlYXR1cmU9eW91dHViZV9nZGF0YQ==
http://il.youtube.com/watch?v=3ylUZGusB5w&feature=related
TRANSLATION
Those who have money, build temples for Shiva!
What can a poor man like me build?
My legs are pillars, my body is the Shrine,
My head is the golden pinnacle!
Hear me! Oh Lord Kudala Sangama!
There is destruction for what stands,
but not for what moves!
COMMENTARY
This Vachana depicts three distinct aspects: Humility, Sanctity of the Body, and Dynamism.
The first two lines say that those who are wealthy construct temples for you, Oh Lord. But, I am so poor that I cannot construct a temple for you! The third and fourth lines describe the body as the temple, with legs being pillars, body being the shrine with the head becoming the golden pinnacle.
Temples have served an important role in our lives serving as places of worship, as venues for community discussions, discourses, service and interactions. It is not just enough to build a temple and install the image of the Lord and worship there. The Lord should reside within us. That is why, the body is the temple. It is a place fit to install the Lord. Since the body is the residence of the Lord, it is imperative on our part to keep it austere enough to be worthy of Lord's residence.
The last two lines emphasize that, that which is dynamic is permanent while that which is static is impermanent. The idol installed in a temple is impermanent like all physical, static structures. The idol realized within one's body (the temple), resides there forever! Any matter is likely to be destroyed, while the spirit (ideology) is timeless!
It is important to note the humility portrayed by the first part of this vachana. Indeed none of us are rich enough compared to Lord's grace. As such, the richness we have acquired should only lead us to the humility recognizing that there is not much we can offer to the Lord and the fellow beings. The only thing we possess is our body which again is a gift of the Lord. It is a must to take care of the body. It is a must to cultivate the mind to make the Lord resident of the body. It is a must to be humble in return for the gifts showered by the Lord and our fellow beings.
The last line of the vachana provides a powerful message as to how we must live. It discourages static nature and advocates dynamism in all aspects of our lives. Indeed, Basavanna coined the phrase ‘work is heaven (Kaayakave Kailaasa)’. There is no time for us to be inactive. We must perform our duties with the utmost sincerity, thus creating a heaven here on Earth.
Building of temples by the rich and exhibiting them as monuments of their creation has been an age-old practice. It was probably true during Basavanna’s time also. Temples definitely serve the society culturally and socially. But, the inner sanctity of an individual is not enhanced just by building temples and by ritualistic worship. One should see God in every object around and strive to reach the God within. Basavanna is not blaming anyone; rather he is reflecting his inner feelings. He is implying that we should sanctify the body through proper conduct and speech to receive the God. This is better than building temples. Further, the God realized within (Jangama) is there forever compared to an idol (Sthavara) installed in a temple.
ಉಳ್ಳವರು ಶಿವಾಲಯವ ಮಾಡುವರು.......
ಈ ವಚನದಲ್ಲಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.ತಮಗೆ ತಾವೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಹಣವಂತರು ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದು ನಾವು ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅದು ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮಹತ್ವವಿರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಆಂತರಿಕ ಔನ್ನತ್ಯ ಕೇವಲ ದೇವ್ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸುವುದರಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಜನರು ಆ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರನ್ನು ಕಂಡು ಅವರು ಮರುಕಗೊಂಡಿರಬೇಕು. ಆದರೆ ಆ ಅಭ್ಯಾಸ ಜನರಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿರುವುದನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಆಡಂಬರ ಮತ್ತು ಮೌಢ್ಯದಿಂದ ಲಾಭವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು “ಅರಗು ತಿಂದು ಕರಗುವ ದೈವ” “ಸಗಣಿಯ ಬೆನಕನ ಮಾಡಿ” “ಮಡಕೆ ದೈವ ಮೊರ ದೈವ” ಮುಂತಾದ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಬಗೆಬಗೆಯಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ ಖಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅರಿಯುವ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ಇತರರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಡುವ ಮತ್ತು ಅವನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಉತ್ಸಾಹವಿರುತ್ತದೆ. ಸ್ವ-ರೂಪವನ್ನು ಅರಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದಾಗ ಆತನಿಗೆ ಇತರರ ತಪ್ಪನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಅಥವಾ ತಿದ್ದುವ ಸ್ವಭಾವ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಆಂತರಿಕ ಔನ್ನತ್ಯ ಮಾತ್ರ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ತನಗಾದ ಅನುಭವವು ಉದ್ಗಾರದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಾನಾಗಿಯೇ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಯರನ್ನೂ ದೂರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ತನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಉಳ್ಳವರು- ಎಂದರೆ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಹಣವಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡವರು ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕಟ್ಟುವರು. ಆದರೆ ನಾನೇನು ಮಾಡಲಿ ಅಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಬಡವನು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಎಂದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಹಣವಿಲ್ಲವೆಂದು ನಾವು ತಿಳಿಯಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಈಗಾಗಲೆ ತನ್ನಲ್ಲಿರುವುದೆಲ್ಲ ಕೂಡಲಸಂಗನದೇವನದ್ದು. ತನ್ನಲ್ಲಿ ತನ್ನದೆಂಬ ಯಾವ ವಸ್ತುವೂ ಇಲ್ಲವೆಂಬ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ತಾನು ಬಡವನಯ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಮನಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚು ಅಂತರ್ಮುಖವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ತನ್ನ ದೇಹ ದೇವಾಲಯವಾದ ಬಗೆಯನ್ನು ಕೇವಲ ಮೂರು ಹೋಲಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ-ಕಾಲು ಕಂಭ, ದೇಹ ದೇಗುಲ, ಶಿರ ಹೊನ್ನ ಕಲಶ. ಗರ್ಭ ಗೃಹ, ದೇವರು ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಹವೇ ದೇಗುಲವಾಗಿದೆ- ಅಂದರೆ ಪಾವಿತ್ರ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಪರತತ್ತ್ವದ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮನಸ್ಸು ಮೌನವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇತರ ಅರೆಕೊರೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಅವರು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. “ಅರಗು ತಿಂದು ಕರಗುವ ದೈವ” “ಸಗಣಿಯ ಬೆನಕನ ಮಾಡಿ” “ಮಡಕೆ ದೈವ ಮೊರ ದೈವ” ಮುಂತಾದ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಂತೆ ಜನರ ಮೌಢ್ಯ, ಬಾಹ್ಯ ಪೂಜೆಯ ಪರಿಣಾಮ, ಲಾಭ ಹಾನಿಗಳಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಭಕ್ತನಿಗೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು. ಆತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪದ ಅರಿವಾಗುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಮೌನವಾದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮದೂ ಆದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದರ ಪೂರ್ಣವಾದ ಅರಿವು ನಮಗಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಧ್ವನಿ ಈ ವಚನದಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.
ದೇಹವೇ ದೇಗುಲವೆಂಬ ಅದ್ಭುತವಾದ ನುಡಿಯಿಂದ ಈ ದೇಹವನ್ನು ದೇವರ ಇರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಅಣಿಗೊಳಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಎಂದು ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ, ನೀವೂ ಕೂಡ ದೇವಾಲಯ ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಿಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನೇ ದೇವರಿಗಾಗಿ ಅಣಿಗೊಳಿಸಿ, ನಿಮ್ಮ ನಡೆ ನುಡಿಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಪವಿತ್ರಗೊಳಿಸಿ, ಎಂಬ ಧ್ವನಿಯಿದೆ. ಇದೇ ಭಾವವನ್ನು “ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಮಂತ್ರ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಒಂದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ನೋವಾಗದಂತೆ, ಕೇವಲ ಸತ್ಯದ ಉದ್ಗಾರದಂತೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಸತ್ಯವು ಅದಕ್ಕೆ ಮಂತ್ರದ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತವಾದ ಯಾವುದೇ ಆದರೂ ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅಳಿಯಲೇ ಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಮಾನವ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ವಿಚಾರದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದಂತಹದ್ದು, ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸು ಸ್ವತಂತ್ರವಲ್ಲ. ಅದು ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳ- ಸಮಾಜ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ತನ್ನ ಅನುಭವ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಮಾಜ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು ದೇಶಕಾಲಗಳ ಮಿತಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವು ಅತ್ಯಂತ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಪರತತ್ತ್ವವು ಅಸೀಮಿತವಾದದ್ದು, ಯಾವ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೂ ಒಳಗಾಗುವಂತಹದಲ್ಲ. ಅದು ಅನಾದಿ ಮತ್ತು ಅನಂತವಾದದ್ದು. ಅದು ಅಳಿವು ಮತ್ತು ಉಳಿವನ್ನು ಮೀರಿರುವಂತಹದ್ದು. ಅದನ್ನು ಹೊಂದುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನೇ ದೇಗುಲವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ, ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳು ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಅಡಕವಾಗಿವೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.
ಉಳ್ಳವರು ಶಿವಾಲಯವ ಮಾಡುವರು !
ನಾನೇನ ಮಾಡುವೆ ? ಬಡವನಯ್ಯ!
ಎನ್ನ ಕಾಲೇ ಕಂಬ, ದೇಹವೇ ದೇಗುಲ,
ಶಿರವೇ ಹೊನ್ನ ಕಳಶವಯ್ಯ!
ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ ಕೇಳಯ್ಯ,
ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು, ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ!
TRANSLITERATION
uLLavaru SivAlayava mADuvaru !
nAnEna mADuve ? baDavanayya!
enna kAlE kaMba, dEhavE dEgula,
SiravE honna kaLaSavayya!
kUDalasaMgamadEva kELayya,
sthAvarakkaLivuMTu, jaMgamakkaLivilla!
CLICK TO HEAR IT
http://videos.desishock.net/index.php?module=item&action=show_item_full&itemid=975707&itemurl=aHR0cDovL3d3dy55b3V0dWJlLmNvbS93YXRjaD92PW5mX3JzcE5neWxvJmZlYXR1cmU9eW91dHViZV9nZGF0YQ==
http://il.youtube.com/watch?v=3ylUZGusB5w&feature=related
TRANSLATION
Those who have money, build temples for Shiva!
What can a poor man like me build?
My legs are pillars, my body is the Shrine,
My head is the golden pinnacle!
Hear me! Oh Lord Kudala Sangama!
There is destruction for what stands,
but not for what moves!
COMMENTARY
This Vachana depicts three distinct aspects: Humility, Sanctity of the Body, and Dynamism.
The first two lines say that those who are wealthy construct temples for you, Oh Lord. But, I am so poor that I cannot construct a temple for you! The third and fourth lines describe the body as the temple, with legs being pillars, body being the shrine with the head becoming the golden pinnacle.
Temples have served an important role in our lives serving as places of worship, as venues for community discussions, discourses, service and interactions. It is not just enough to build a temple and install the image of the Lord and worship there. The Lord should reside within us. That is why, the body is the temple. It is a place fit to install the Lord. Since the body is the residence of the Lord, it is imperative on our part to keep it austere enough to be worthy of Lord's residence.
The last two lines emphasize that, that which is dynamic is permanent while that which is static is impermanent. The idol installed in a temple is impermanent like all physical, static structures. The idol realized within one's body (the temple), resides there forever! Any matter is likely to be destroyed, while the spirit (ideology) is timeless!
It is important to note the humility portrayed by the first part of this vachana. Indeed none of us are rich enough compared to Lord's grace. As such, the richness we have acquired should only lead us to the humility recognizing that there is not much we can offer to the Lord and the fellow beings. The only thing we possess is our body which again is a gift of the Lord. It is a must to take care of the body. It is a must to cultivate the mind to make the Lord resident of the body. It is a must to be humble in return for the gifts showered by the Lord and our fellow beings.
The last line of the vachana provides a powerful message as to how we must live. It discourages static nature and advocates dynamism in all aspects of our lives. Indeed, Basavanna coined the phrase ‘work is heaven (Kaayakave Kailaasa)’. There is no time for us to be inactive. We must perform our duties with the utmost sincerity, thus creating a heaven here on Earth.
Building of temples by the rich and exhibiting them as monuments of their creation has been an age-old practice. It was probably true during Basavanna’s time also. Temples definitely serve the society culturally and socially. But, the inner sanctity of an individual is not enhanced just by building temples and by ritualistic worship. One should see God in every object around and strive to reach the God within. Basavanna is not blaming anyone; rather he is reflecting his inner feelings. He is implying that we should sanctify the body through proper conduct and speech to receive the God. This is better than building temples. Further, the God realized within (Jangama) is there forever compared to an idol (Sthavara) installed in a temple.
ಉಳ್ಳವರು ಶಿವಾಲಯವ ಮಾಡುವರು.......
ಈ ವಚನದಲ್ಲಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.ತಮಗೆ ತಾವೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಹಣವಂತರು ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದು ನಾವು ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅದು ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮಹತ್ವವಿರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಆಂತರಿಕ ಔನ್ನತ್ಯ ಕೇವಲ ದೇವ್ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸುವುದರಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಜನರು ಆ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರನ್ನು ಕಂಡು ಅವರು ಮರುಕಗೊಂಡಿರಬೇಕು. ಆದರೆ ಆ ಅಭ್ಯಾಸ ಜನರಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿರುವುದನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಆಡಂಬರ ಮತ್ತು ಮೌಢ್ಯದಿಂದ ಲಾಭವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು “ಅರಗು ತಿಂದು ಕರಗುವ ದೈವ” “ಸಗಣಿಯ ಬೆನಕನ ಮಾಡಿ” “ಮಡಕೆ ದೈವ ಮೊರ ದೈವ” ಮುಂತಾದ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಬಗೆಬಗೆಯಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ ಖಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅರಿಯುವ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ಇತರರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಡುವ ಮತ್ತು ಅವನ್ನು ತಿದ್ದುವ ಉತ್ಸಾಹವಿರುತ್ತದೆ. ಸ್ವ-ರೂಪವನ್ನು ಅರಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದಾಗ ಆತನಿಗೆ ಇತರರ ತಪ್ಪನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಅಥವಾ ತಿದ್ದುವ ಸ್ವಭಾವ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಆಂತರಿಕ ಔನ್ನತ್ಯ ಮಾತ್ರ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ತನಗಾದ ಅನುಭವವು ಉದ್ಗಾರದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಾನಾಗಿಯೇ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಯರನ್ನೂ ದೂರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ತನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಉಳ್ಳವರು- ಎಂದರೆ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಹಣವಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡವರು ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕಟ್ಟುವರು. ಆದರೆ ನಾನೇನು ಮಾಡಲಿ ಅಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಬಡವನು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಎಂದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಹಣವಿಲ್ಲವೆಂದು ನಾವು ತಿಳಿಯಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಈಗಾಗಲೆ ತನ್ನಲ್ಲಿರುವುದೆಲ್ಲ ಕೂಡಲಸಂಗನದೇವನದ್ದು. ತನ್ನಲ್ಲಿ ತನ್ನದೆಂಬ ಯಾವ ವಸ್ತುವೂ ಇಲ್ಲವೆಂಬ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ತಾನು ಬಡವನಯ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಮನಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚು ಅಂತರ್ಮುಖವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ತನ್ನ ದೇಹ ದೇವಾಲಯವಾದ ಬಗೆಯನ್ನು ಕೇವಲ ಮೂರು ಹೋಲಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ-ಕಾಲು ಕಂಭ, ದೇಹ ದೇಗುಲ, ಶಿರ ಹೊನ್ನ ಕಲಶ. ಗರ್ಭ ಗೃಹ, ದೇವರು ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಹವೇ ದೇಗುಲವಾಗಿದೆ- ಅಂದರೆ ಪಾವಿತ್ರ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಪರತತ್ತ್ವದ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮನಸ್ಸು ಮೌನವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇತರ ಅರೆಕೊರೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಅವರು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. “ಅರಗು ತಿಂದು ಕರಗುವ ದೈವ” “ಸಗಣಿಯ ಬೆನಕನ ಮಾಡಿ” “ಮಡಕೆ ದೈವ ಮೊರ ದೈವ” ಮುಂತಾದ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಂತೆ ಜನರ ಮೌಢ್ಯ, ಬಾಹ್ಯ ಪೂಜೆಯ ಪರಿಣಾಮ, ಲಾಭ ಹಾನಿಗಳಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಭಕ್ತನಿಗೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು. ಆತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪದ ಅರಿವಾಗುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಮೌನವಾದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮದೂ ಆದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದರ ಪೂರ್ಣವಾದ ಅರಿವು ನಮಗಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಧ್ವನಿ ಈ ವಚನದಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.
ದೇಹವೇ ದೇಗುಲವೆಂಬ ಅದ್ಭುತವಾದ ನುಡಿಯಿಂದ ಈ ದೇಹವನ್ನು ದೇವರ ಇರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಅಣಿಗೊಳಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಎಂದು ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ, ನೀವೂ ಕೂಡ ದೇವಾಲಯ ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಿಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನೇ ದೇವರಿಗಾಗಿ ಅಣಿಗೊಳಿಸಿ, ನಿಮ್ಮ ನಡೆ ನುಡಿಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಪವಿತ್ರಗೊಳಿಸಿ, ಎಂಬ ಧ್ವನಿಯಿದೆ. ಇದೇ ಭಾವವನ್ನು “ಸ್ಥಾವರಕ್ಕಳಿವುಂಟು ಜಂಗಮಕ್ಕಳಿವಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಮಂತ್ರ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಒಂದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ನೋವಾಗದಂತೆ, ಕೇವಲ ಸತ್ಯದ ಉದ್ಗಾರದಂತೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಸತ್ಯವು ಅದಕ್ಕೆ ಮಂತ್ರದ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತವಾದ ಯಾವುದೇ ಆದರೂ ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅಳಿಯಲೇ ಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಮಾನವ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ವಿಚಾರದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದಂತಹದ್ದು, ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸು ಸ್ವತಂತ್ರವಲ್ಲ. ಅದು ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳ- ಸಮಾಜ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ತನ್ನ ಅನುಭವ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಮಾಜ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು ದೇಶಕಾಲಗಳ ಮಿತಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವು ಅತ್ಯಂತ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಪರತತ್ತ್ವವು ಅಸೀಮಿತವಾದದ್ದು, ಯಾವ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೂ ಒಳಗಾಗುವಂತಹದಲ್ಲ. ಅದು ಅನಾದಿ ಮತ್ತು ಅನಂತವಾದದ್ದು. ಅದು ಅಳಿವು ಮತ್ತು ಉಳಿವನ್ನು ಮೀರಿರುವಂತಹದ್ದು. ಅದನ್ನು ಹೊಂದುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನೇ ದೇಗುಲವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ, ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳು ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಅಡಕವಾಗಿವೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.
Thursday, September 2, 2010
Vachana 3 Dayavillada Dharmavadavudayya
ದಯವಿಲ್ಲದ ಧರ್ಮವದೇವುದಯ್ಯ,
ದಯವೇ ಬೇಕು ಸರ್ವಪ್ರಾಣಿಗಳೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ!
ದಯವೇ ಧರ್ಮದ ಮೂಲವಯ್ಯ.
ಕೂಡಲಸಂಗಯ್ಯನಂತಲ್ಲದೊಲ್ಲ ಕಂಡಯ್ಯ.
Transliteration:
dayavillada dharmavadEvudayya,
dayavE bEku sarvaprANigaLellaralli!
dayavE dharmada mUlavayya.
kUDalasaMgayyanaMtalladolla kaMDayya.
Click to hear (Two versions; sorry about the commercial on the second link):
http://www.esnips.com/doc/e95f5be0-17be-4b15-8ad5-01aabf32c8ad/Dayavillada-Dhar
http://www.raaga.com/player4/?id=173102&mode=100&rand=0.9261419331383855
Translation:
How can there be a religion that does not advocate compassion (kindness, non-violence)?
Compassion should be bestowed on all living beings!
Compassion is verily the basis of all genuine religions!
Without Compassion to all,
One cannot win your heart, Oh! Lord, Kudala Sangama!
Commentary:
Basavanna questions: how can any system that does not preach compassion be called a religion? Compassion is a must, not just towards human beings but it should extend to all living beings including animals. Compassion must be the root of all genuine religious faiths. If an individual lacks compassion, God will remain unconcerned with him.
Basavanna insisted on virtues like compassion, kindness, and non-violence as part of Veerashiva philosophy and practice. He uses two important words in this vachana: Daya and Dharma. ‘Daya’ translates to: compassion, kindness and non-violence. The word 'Dharma' has a broader meaning of 'fundamental principles that uphold the Earth, society or a group of individuals'. Since a religion binds us together in terms of fundamental principles, 'Dharma' is translated as 'religion' in this vachana's context. Religion not only links man to God, but also links man to man through the virtues attributed to God.
God has created this world out of sheer compassion and love. The Cosmic Soul is the source of a multitude of souls and is inexhaustible. No soul exists for its own sake. Its very existence depends on relating intimately to other souls, be they human, animal or vegetal. As such, selfishness has no room in our lives. Kindness, compassion, non-violence and equality should be the guiding principles of individuals and the society.
It is interesting to note that all major religions have made compassion and non-violence their guiding principles. Mahapurana, the leading guide of Jainism states “Ahimsa Paramo Dharmaha, Ahimsa Lakshanam Dharmam” meaning Ahimsa (non-violence) is the highest Dharma, and Ahimsa is indicative of Dharma. When Buddha left his palace and realized that a great part of human condition was subjected to suffering, he did not turn away from the suffering of others for the sake of his own salvation. He made compassion the founding principle of Buddhism.
Let us discard selfishness. Let us cultivate compassion towards fellow beings! It is a must!
ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮುಖ್ಯವಾದ ಪದಗಳ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಿದೆ. ದಯ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ. ಇವುಗಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡರೆ ಈ ವಚನ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ದಯವೆಂದರೆ ಕರುಣೆ, ಮರುಕ, ಕನಿಕರ ಎಂಬ ಪದಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಕಂಡುಬರುವುದೇನೆಂದರೆ ದುಃಖವನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಪ್ರತಿಸ್ಪಂದಿಯಾಗಿ ಬರುವ ಭಾವವೇ ದಯೆ, ಕರುಣೆ, ಮರುಕ, ಕನಿಕರ. ಆದ್ದರಿಂದ ದಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮೊದಲು ನಾವು ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಂಬಂಧಹೊಂದಿರುವುದು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ (ಮತ್ತು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ತಾನು) ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿಯ ದುಃಖದ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂವೇದನಶೀಲವಾದ ಮನಸ್ಸು ಇದಕ್ಕೆ ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಹಾಗಾಗಿ ದಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಂವೇದನಶೀಲರಾಗಿರಬೇಕು.
ಇನ್ನು ಧರ್ಮವೆಂದರೇನು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೋಡೋಣ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ಧರ್ಮವೆಂದರೆ ಮತ, ರೆಲಿಜನ್ ಅನ್ನುವ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಈ ಪದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಆಳವಾದ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪ್ತವಾದ ಅರ್ಥವಿದೆ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಮನುಷ್ಯನು ಯೋಚಿಸುವ ಬುದ್ಧಿ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಆತನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೆಚ್ಚಿನದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವಿಶ್ವದ ಆಗುಹೋಗುಗಳಿಗೆ ಸಂವೇದನಶೀಲನಾಗುವುದು ಆತನ ಧರ್ಮ. ಆತನು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಮುದಾಯದವರು. ಜನಾಂಗದವರು, ದೇಶದವರು ನಿರ್ಮಿಸಿದ, ದೇಶ ಮತ್ತು ಕಾಲಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮತದ ನಿಯಮಗಳಿಗೆ ಬದ್ಧನಾಗಿರುವುದು ಧರ್ಮವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆತನು ಸಂವೇದನಶೀಲನಾಗಿ ವಿಶ್ವದೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಹೊಂದಿದವನಾಗಿರುವುದು ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಈ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗಿನ ಆತನ ಸಂಬಂಧ, ಆತನ ಸಂವೇದನಾಶೀಲತೆ, ಆತನನ್ನು ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ದುಃಖದ ಅರಿವು ಆತನ ಮನದಲ್ಲಿ ದಯೆ ಹುಟ್ಟುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಈ ದಯೆಯ ಶಕ್ತಿ ಅಗಾಧವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ದುಃಖದ ಅರಿವಿನಿಂದ ದಯಾವಂತನಾದ ಬುದ್ಧನಿಗೆ ಅಂಗುಲಿಮಾಲನಂತಹ ಭಯಂಕರ ಕೊಲೆಗಡುಕ ಕಟುಕನ ಎದುರಿಗೆ ನಿರ್ಭೀಕನಾಗಿ ನಡೆದು ಹೋಗುವ ಮತ್ತು ಆತನನ್ನು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ಶಕ್ತಿಯುಂಟಾಯಿತು. ರಾಜ್ಯ, ಸಂಪತ್ತುಗಳನ್ನು ತೊರೆದು ಆತನ ಶಿಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿದರು ಅಸಂಖ್ಯರು. ಎರಡು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದು ಹೋದರೂ ಆತನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ದಯೆಯ ಪ್ರಭಾವ ಇನ್ನೂ ಉಳಿದಿದೆ.
ಇದನ್ನೇ ನಾವು ಶರಣರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರ ದಯೆಯ, ಸಮಾಜದೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಸಂಬಂಧದ, ಇತರರಿಗಾಗಿ ತುಡಿಯುವ ಅವರ ಹೃದಯದ ಅರಿವು ಮೋಳಿಗೆ ಮಾರಯ್ಯನವರನ್ನು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯವನ್ನೇ ತೊರೆದು ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕೆ ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಕಾಯಕವನ್ನು ಕೈಗೊಂಡು ದಾಸೋಹದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಇಂತಹ ಅನೇಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ನಾವು ದಯೆಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಆಳವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯ. ದಯೆ ಎಂದರೆ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದು ಅಂದರೆ, ಒಬ್ಬ ಮನೆಯಿಲ್ಲದ ಬಡವನಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುವುದು, ಹೊಟ್ಟೆಗಿಲ್ಲದವನಿಗೆ ಊಟಹಾಕುವುದು, ಬಂಧುವಿನ ಸಾವಿನಿಂದ ಅಳುವವನಿಗೆ ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ದಯೆತೋರುವ ವಿಧಾನಗಳು. ಆದರೆ ಇವುಗಳು ಯಾರ ದುಃಖವನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ದೂರಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮೇಲ್ಮೈಯ ಮತ್ತು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾದ ಉಪಾಯಗಳು ಮಾತ್ರ. ದುಃಖವನ್ನು ಸಂಪತ್ತಿನಿಂದ, ಕ್ಷಣಿಕವಾದ ಕನಿಕರದಿಂದ ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಬಹು ಆಳವಾದದ್ದು. ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಬಡತನವೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದು ತೋರಿಬಂದರೂ ಆಳವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಅಜ್ಞಾನವೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂಬುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ದುಃಖದ ನಿಜವಾದ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಈ ಅರಿವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಇತರರು ಪಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ನಿಜವಾದ ದಯೆ. ಅದೇ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಕೆರೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಸಿದ್ಧರಾಮನನ್ನು ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುದೇವರು ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ದ ಕೆಲಸ ನಿನಗಾಗಿ ಕಾದಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಬಸವಣ್ಣನವರ ಹತ್ತಿರ ಕರೆತರುತ್ತಾರೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರು ಈ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಎಲ್ಲರೂ ಪಡೆಯುವದರಲ್ಲಿ ಸಹಾಯವಾಗುವಂತೆ ಅನುಭವ ಮಂಟಪವನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಅಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ತೊಳಲುವವರನ್ನು ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವುದೇ ನಿಜವಾದ ದಯೆಯ ಲಕ್ಷಣ. ಅದೇ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಇಂತಹ ದಯೆಯಿಲ್ಲದವನ ಕೂಡಲ ಸಂಗಮನು ಒಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಬಸವಣ್ಣವರು ಅದನ್ನು ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿ ಅದನ್ನೇ ವಚನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮೇಲ್ನೋಟದ ದಯೆಯಿಂದ ಕೇವಲ ಸ್ಥಾವರದ (ದೈಹಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯ) ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಉದ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ದಯೆ ತೋರಿದವನ ಅಹಂಕಾರ ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ನಿಜವಾದ ದಯೆಯಿಂದ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿಯೂ ಜಂಗಮ ತತ್ತ್ವ ಅಳವಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ವಿನೀತ ಭಾವನೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ದಯವೇ ಬೇಕು ಸರ್ವಪ್ರಾಣಿಗಳೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ!
ದಯವೇ ಧರ್ಮದ ಮೂಲವಯ್ಯ.
ಕೂಡಲಸಂಗಯ್ಯನಂತಲ್ಲದೊಲ್ಲ ಕಂಡಯ್ಯ.
Transliteration:
dayavillada dharmavadEvudayya,
dayavE bEku sarvaprANigaLellaralli!
dayavE dharmada mUlavayya.
kUDalasaMgayyanaMtalladolla kaMDayya.
Click to hear (Two versions; sorry about the commercial on the second link):
http://www.esnips.com/doc/e95f5be0-17be-4b15-8ad5-01aabf32c8ad/Dayavillada-Dhar
http://www.raaga.com/player4/?id=173102&mode=100&rand=0.9261419331383855
Translation:
How can there be a religion that does not advocate compassion (kindness, non-violence)?
Compassion should be bestowed on all living beings!
Compassion is verily the basis of all genuine religions!
Without Compassion to all,
One cannot win your heart, Oh! Lord, Kudala Sangama!
Commentary:
Basavanna questions: how can any system that does not preach compassion be called a religion? Compassion is a must, not just towards human beings but it should extend to all living beings including animals. Compassion must be the root of all genuine religious faiths. If an individual lacks compassion, God will remain unconcerned with him.
Basavanna insisted on virtues like compassion, kindness, and non-violence as part of Veerashiva philosophy and practice. He uses two important words in this vachana: Daya and Dharma. ‘Daya’ translates to: compassion, kindness and non-violence. The word 'Dharma' has a broader meaning of 'fundamental principles that uphold the Earth, society or a group of individuals'. Since a religion binds us together in terms of fundamental principles, 'Dharma' is translated as 'religion' in this vachana's context. Religion not only links man to God, but also links man to man through the virtues attributed to God.
God has created this world out of sheer compassion and love. The Cosmic Soul is the source of a multitude of souls and is inexhaustible. No soul exists for its own sake. Its very existence depends on relating intimately to other souls, be they human, animal or vegetal. As such, selfishness has no room in our lives. Kindness, compassion, non-violence and equality should be the guiding principles of individuals and the society.
It is interesting to note that all major religions have made compassion and non-violence their guiding principles. Mahapurana, the leading guide of Jainism states “Ahimsa Paramo Dharmaha, Ahimsa Lakshanam Dharmam” meaning Ahimsa (non-violence) is the highest Dharma, and Ahimsa is indicative of Dharma. When Buddha left his palace and realized that a great part of human condition was subjected to suffering, he did not turn away from the suffering of others for the sake of his own salvation. He made compassion the founding principle of Buddhism.
Let us discard selfishness. Let us cultivate compassion towards fellow beings! It is a must!
ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮುಖ್ಯವಾದ ಪದಗಳ ಪ್ರಯೋಗವಾಗಿದೆ. ದಯ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ. ಇವುಗಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡರೆ ಈ ವಚನ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ದಯವೆಂದರೆ ಕರುಣೆ, ಮರುಕ, ಕನಿಕರ ಎಂಬ ಪದಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆ ಕಂಡುಬರುವುದೇನೆಂದರೆ ದುಃಖವನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಪ್ರತಿಸ್ಪಂದಿಯಾಗಿ ಬರುವ ಭಾವವೇ ದಯೆ, ಕರುಣೆ, ಮರುಕ, ಕನಿಕರ. ಆದ್ದರಿಂದ ದಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮೊದಲು ನಾವು ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಂಬಂಧಹೊಂದಿರುವುದು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ (ಮತ್ತು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ತಾನು) ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿಯ ದುಃಖದ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂವೇದನಶೀಲವಾದ ಮನಸ್ಸು ಇದಕ್ಕೆ ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಹಾಗಾಗಿ ದಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಂವೇದನಶೀಲರಾಗಿರಬೇಕು.
ಇನ್ನು ಧರ್ಮವೆಂದರೇನು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೋಡೋಣ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ಧರ್ಮವೆಂದರೆ ಮತ, ರೆಲಿಜನ್ ಅನ್ನುವ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಈ ಪದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಆಳವಾದ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪ್ತವಾದ ಅರ್ಥವಿದೆ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಮನುಷ್ಯನು ಯೋಚಿಸುವ ಬುದ್ಧಿ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಆತನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೆಚ್ಚಿನದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವಿಶ್ವದ ಆಗುಹೋಗುಗಳಿಗೆ ಸಂವೇದನಶೀಲನಾಗುವುದು ಆತನ ಧರ್ಮ. ಆತನು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಮುದಾಯದವರು. ಜನಾಂಗದವರು, ದೇಶದವರು ನಿರ್ಮಿಸಿದ, ದೇಶ ಮತ್ತು ಕಾಲಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮತದ ನಿಯಮಗಳಿಗೆ ಬದ್ಧನಾಗಿರುವುದು ಧರ್ಮವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆತನು ಸಂವೇದನಶೀಲನಾಗಿ ವಿಶ್ವದೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಹೊಂದಿದವನಾಗಿರುವುದು ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಈ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗಿನ ಆತನ ಸಂಬಂಧ, ಆತನ ಸಂವೇದನಾಶೀಲತೆ, ಆತನನ್ನು ದುಃಖವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ದುಃಖದ ಅರಿವು ಆತನ ಮನದಲ್ಲಿ ದಯೆ ಹುಟ್ಟುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಈ ದಯೆಯ ಶಕ್ತಿ ಅಗಾಧವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ದುಃಖದ ಅರಿವಿನಿಂದ ದಯಾವಂತನಾದ ಬುದ್ಧನಿಗೆ ಅಂಗುಲಿಮಾಲನಂತಹ ಭಯಂಕರ ಕೊಲೆಗಡುಕ ಕಟುಕನ ಎದುರಿಗೆ ನಿರ್ಭೀಕನಾಗಿ ನಡೆದು ಹೋಗುವ ಮತ್ತು ಆತನನ್ನು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ಶಕ್ತಿಯುಂಟಾಯಿತು. ರಾಜ್ಯ, ಸಂಪತ್ತುಗಳನ್ನು ತೊರೆದು ಆತನ ಶಿಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿದರು ಅಸಂಖ್ಯರು. ಎರಡು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದು ಹೋದರೂ ಆತನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ದಯೆಯ ಪ್ರಭಾವ ಇನ್ನೂ ಉಳಿದಿದೆ.
ಇದನ್ನೇ ನಾವು ಶರಣರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರ ದಯೆಯ, ಸಮಾಜದೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಸಂಬಂಧದ, ಇತರರಿಗಾಗಿ ತುಡಿಯುವ ಅವರ ಹೃದಯದ ಅರಿವು ಮೋಳಿಗೆ ಮಾರಯ್ಯನವರನ್ನು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯವನ್ನೇ ತೊರೆದು ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕೆ ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಕಾಯಕವನ್ನು ಕೈಗೊಂಡು ದಾಸೋಹದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಇಂತಹ ಅನೇಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ನಾವು ದಯೆಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಆಳವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯ. ದಯೆ ಎಂದರೆ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದು ಅಂದರೆ, ಒಬ್ಬ ಮನೆಯಿಲ್ಲದ ಬಡವನಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುವುದು, ಹೊಟ್ಟೆಗಿಲ್ಲದವನಿಗೆ ಊಟಹಾಕುವುದು, ಬಂಧುವಿನ ಸಾವಿನಿಂದ ಅಳುವವನಿಗೆ ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ದಯೆತೋರುವ ವಿಧಾನಗಳು. ಆದರೆ ಇವುಗಳು ಯಾರ ದುಃಖವನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ದೂರಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮೇಲ್ಮೈಯ ಮತ್ತು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾದ ಉಪಾಯಗಳು ಮಾತ್ರ. ದುಃಖವನ್ನು ಸಂಪತ್ತಿನಿಂದ, ಕ್ಷಣಿಕವಾದ ಕನಿಕರದಿಂದ ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಬಹು ಆಳವಾದದ್ದು. ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಬಡತನವೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದು ತೋರಿಬಂದರೂ ಆಳವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಅಜ್ಞಾನವೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂಬುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ದುಃಖದ ನಿಜವಾದ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಈ ಅರಿವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಇತರರು ಪಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ನಿಜವಾದ ದಯೆ. ಅದೇ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಕೆರೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಸಿದ್ಧರಾಮನನ್ನು ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುದೇವರು ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ದ ಕೆಲಸ ನಿನಗಾಗಿ ಕಾದಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಬಸವಣ್ಣನವರ ಹತ್ತಿರ ಕರೆತರುತ್ತಾರೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರು ಈ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಎಲ್ಲರೂ ಪಡೆಯುವದರಲ್ಲಿ ಸಹಾಯವಾಗುವಂತೆ ಅನುಭವ ಮಂಟಪವನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಅಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ತೊಳಲುವವರನ್ನು ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವುದೇ ನಿಜವಾದ ದಯೆಯ ಲಕ್ಷಣ. ಅದೇ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ. ಇಂತಹ ದಯೆಯಿಲ್ಲದವನ ಕೂಡಲ ಸಂಗಮನು ಒಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಬಸವಣ್ಣವರು ಅದನ್ನು ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿ ಅದನ್ನೇ ವಚನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮೇಲ್ನೋಟದ ದಯೆಯಿಂದ ಕೇವಲ ಸ್ಥಾವರದ (ದೈಹಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯ) ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಉದ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ದಯೆ ತೋರಿದವನ ಅಹಂಕಾರ ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ನಿಜವಾದ ದಯೆಯಿಂದ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿಯೂ ಜಂಗಮ ತತ್ತ್ವ ಅಳವಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ವಿನೀತ ಭಾವನೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ.
Subscribe to:
Posts (Atom)