Vachana 105: Vaada Buddiya Bala – True Awareness

ವಾದ ಬುದ್ಧಿಯ ಬಲ, ವಾದ ಅಭ್ಯಾಸದ ಬಲ;
ಮಹತ್ವ ಸುಕೃತದ ಫಲ, ಮಹತ್ವ  ಸಿದ್ಧಿಯ ಬಲ;
ಅರಿವು ಜ್ಞಾನದ ಬಲ, ಅರಿವು ಸಜ್ಜನ ಸಹವಾಸದ ಬಲ,
ಅರಿವು ಬಾಹ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟಲಿಂಗ, ಅರಿವು ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಲಿಂಗ, ಅರಿವು ಭಾವದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಲಿಂಗ,
ಇದು ಕಾರಣ,
 ವಾದಿಸಿದಲ್ಲಿ ಹುರುಳಿಲ್ಲ, ಮಹತ್ವ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಹುರುಳಿಲ್ಲ,
ಲಿಂಗ ಜ್ಞಾನವೇ ಹುರುಳು ಕಪಿಲಸಿದ್ಧಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ

TRANSLITERATION

vaada buddhiya bala, vaada abhyaasada bala;

mahatva sukRutada phala, mahatva siddhiya bala;
arivu j~jaanada bala, arivu sajjana sahavaasada bala,
arivu baahyadalli iShTaliMga, arivu aMtaraMgadalli praaNaliMga, arivu bhaavadalli aatmaliMga,
idu kaaraNa,
vaadisidalli huruLilla, mahatva maaDuvalli huruLilla,
liMgaj~jaanavE huruLu kapilasiddhamallikaarjuna

CLICK HERE TO READ-ALONG

http://youtu.be/3Nj8mtPpUdM

TRANSLATION (WORDS)

vaada (argument, debate is) buddhiya (of intellect) bala (power), vaada (argument, debate  is) abhyaasada( of habit) bala (power);
mahatva(greatness is) sukRutada (of good deeds) phala (result), mahatva (greatness is) siddhiya (of achievement, accomplishment) bala (power of);
arivu (awareness is) j~jaanada(of knowledge) bala (power), arivu (awareness is) sajjana (gentlemen,noblemen) shavaasada ( of company of) bala (power),
arivu (awareness is) baahyadalli (outwardly) iShTaliMga (ishtalinga, the symbol of  THAT)
arivu (awareness is) aMtaraMgadalli (inwardly) praaNaliMga (praanalinga, physiological THAT),
arivu (awareness is) bhaavadalli (subtle mind?) aatmaliMga (aatmalinga, THAT  in the soul),
idu kaaraNa (for this reason),
vaadisidalli (in argument, debate) huruLilla (no sense, essence ), mahatva (greatness) maaDuvalli (achieving) huruLilla (no sense, essence),
liMga j~jaanavEhe (awareness of the Linga is alone)  huruLu (of significance, of essence) kapilasiddhamallikaarjuna (Kapilasiddhamallikaarjuna)

TRANSLATION

Debate (argument) is power of intellect, Debate is power of habit!
Greatness is result of good deeds, Greatness is power of accomplishments!
Awareness is power of knowledge; Awareness is power of the company of noblemen!
Awareness is outwardly symbol of THAT (God)!
Inwardly Awareness is physiological THAT!
Subtle-minded Awareness is soul-based THAT!
For this reason,
There is no essence in Debating; there is no essence in achieving Greatness!
Awareness of Linga (God) alone is of the essence! KapilaSiddaMallikarjuna!

COMMENTARY

In this Vachana, Sharana Siddarameswara  comments on how certain aspects we place high importance to in our lives, come in the way of achieving true awareness i.e. self -awareness or realization of the God within. Most of us enjoy debates and arguments. We try to impress on others of our knowledge and acumen through debating. Indeed the knowledge acquired through reading, observation and through others helps us in being good debaters.  Success in debating makes us start thinking that ‘we know it all’ and ‘we are superior to others’, essentially enhancing our ego. Winning in debates becomes habitual. This habit lets us concentrate more on winning debates and stops us from enhancing and sharpening our knowledge and awareness. Our knowledge thus stays superficial.

Along the same lines, greatness is achieved by good conduct and good deeds. Greatness could be due to the inherent good nature of the individuals or due to the untiring efforts of the individual. In general, everyone can achieve greatness through constant efforts, being in the company of noblemen and through the inherent interest in being a good citizen of the community. But, greatness does not imply awareness.

Awareness is the result of questioning the knowledge acquired. It requires a sincere observation and analysis of what is observed and learnt, through all the sources including the company of noblemen.  Such questioning has to be the result of an intense desire and effort on the part of the individual to explore within and internalize all the subtle aspects. Once realized, this awareness is ever expanding and subtle. It traverses from gross to subtle to soul. As Siddarameswara says, the only true awareness is the one of realizing the Lord within.

Let us sharpen our questioning to take us inwards! 

KANNADA COMMENTARY

ನಾವು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ವ್ಯರ್ಥವಾದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸ್ಥಾನ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಅದರಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಸಿದ್ಧರಾಮೇಶ್ವರರು. ಮಾನವನು ವಾದ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ವಾದದಿಂದ ತನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಿಳಿದಿದೆ, ತಾನು ಇತರರಿಗಿಂತ ಮೇಲು ಎಂಬಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದು ನಿಜವಾದ ಜ್ಞಾನವಲ್ಲ. ಬುದ್ಧಿಯ ಬಲದಿಂದ ವಾದ ಮಾಡಬಹುದು. ಬುದ್ಧಿಯು ತಾನಾಗಿಯೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಇತರರಿಂದ, ಪುಸ್ತಕಗಳಿಂದ ಅಥವಾ ಇನ್ನಾವುದೋ ಮೂಲದಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ಅದು ಮೇಲ್ಮೈಯದು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ವಾದ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಅದರಲ್ಲಿ ನಿಷ್ಣಾತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ವಾದ ಮಾಡುವುದು ಒಂದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಭ್ಯಾಸದ ಬಲದಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿ ವಾದಮಾಡಿ ಗೆಲ್ಲಬಹುದು.ಇದು ಅಹಂಕಾರಕ್ಕೆ ಮೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ನಿಜವಾದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಿಯುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಮಹಾನತೆ. ಮಹಾನತೆ ಒಳ್ಳೆಯ ನಡತೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ತಾನು ಮಾಡಿದ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಹಾನತೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಸಾಧನೆಯಿಂದಲೂ ಒಬ್ಬ ಮಹಾನತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಅಂದರೆ “ಮಹತ್ವ”  ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಸಾಧನೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೂ ಕೂಡ ಅಭ್ಯಾಸದಿಂದ ಪಡೆಯಬಹುದು. ಅಂದರೆ ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು. ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರೆಲ್ಲ ಜ್ಞಾನಿಗಳೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಸ್ವಭಾವದಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಪಡೆದ ಮಹತ್ವ, ಹಾಗೂ ವಾದಮಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳು ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಅರಿವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೇರೆಯದು. ಅರಿವು ಜ್ಞಾನದ ಬಲ. ಅಂದರೆ ಅದು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಂದ  ಅಥವಾ ತರ್ಕದಿಂದ ಅಥವಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ ಅಥವಾ ಸಾಧನೆಯಿಂದ ಪಡೆಯುವಂತಹದಲ್ಲ. ಅದು ಸಜ್ಜನರ ಸಹವಾಸದಿಂದ, ಅವರ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಕಂಡು ಅದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವಂತಹದು. ಅದು ಸ್ವತಃ ತಾನೇ ಗಳಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಸ್ವತಃ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಪಡೆದುಕೊಂಡದ್ದು. ಆ ಅರಿವು ಅಮೂರ್ತವಾದದ್ದು. ಅದನ್ನು ಗಂಟು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ಅದರ ಕುರುಹು ಬಾಹ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟಲಿಂಗವಾಗುತ್ತದೆ, ಸೂಕ್ಷ್ಮರೂಪವಾಗಿ ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಲಿಂಗವಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಸೂಕ್ಶ್ಮವಾಗಿ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಲಿಂಗವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅರಿವು ಇಷ್ಟಲಿಂಗ, ಪ್ರಾಣಲಿಂಗ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಲಿಂಗವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಅರಿವಿನಿಂದ ದೂರ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ  ವಾದದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಮಹಾನತೆಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಯಾವ ಹುರುಳೂ ಇಲ್ಲ ವೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಸಿದ್ಧರಾಮೇಶ್ವರರು.

Vachana 104: Ariduda Ariyalolladu – The Mature Mind

ಅರಿದುದ ಅರಿಯಲೊಲ್ಲದು, ಅದೆಂತಯ್ಯಾ?
ಮರೆದುದ ಮರೆಯಲೊಲ್ಲದು, ಅದೆಂತೆಯ್ಯಾ?
ಅರಿದು ಮರೆತ ಮನವ
ಕೂಡಲಸಂಗಯ್ಯ ತಾನೆ ಬಲ್ಲ!

TRANSLITERATION

ariduda ariyalolladu, adeMtayyaa?

mareduda mareyalolladu, adeMtayyaa?
aridu mareta manava
kUDalasaMgayya taane balla!

CLICK HERE TO READ-ALONG:

http://youtu.be/SA_T62Xovj4

TRANSLATION (WORDS)

ariduda (that which is known) ariyalolladu(does’n want to know/put in to practice), adeMtayyaa ?  (how is it sir?)

mareduda(that which is forgotten) mareyalolladu (does’nt want to forget, let go), adeMtayyaa ? (how  is it sir?)
aridu (known) mareta (forgotten) manava (mind) kUDalasaMgayya (Kudalasangama) taane  (himself) balla (knows)

TRANSLATION

How is it Sir, that it does not want to know that which is known?

How is it Sir, that it does not want to forget that which is forgotten?
Only Lord Kudalasangama knows the known, forgotten mind!

COMMENTARY

Basavanna is wondering about the nature of the human mind in this Vachana.  The mind is aware of and knows a multitude of things. But it behaves as though it is not aware of them on occasions. For instance, it is aware that one should not lie, or one should control anger. But, when the occasion arises, it forgets these concepts and behaves as though it is not aware of them.  Along the same lines, it does not forget what needs to be forgotten. For instance, we might have ill feelings about an individual and will have made all efforts to forget them. But, on occasion (say, when we see the individual) the feelings reappear as though we have not made any efforts to forget them. Basavanna questions as to why the mind behaves in this manner. This happens when the knowledge we have is superficial and has not sunk to our heart. Such knowledge is of no use. He says only Lord Kudalasangama knows the known and forgotten mind, implying that one has to be at the level of the Lord to understand the behavior of the mind. The knowledge we acquire should be internalized  and felt in our hearts. When we reach that level we become one with Him. Only then, there will not be a distinction between our thoughts and actions. Only then we will be in tune with Him.
 

Let us internalize the knowledge we aquire so our thoughts and conduct are unified!

 KANNADA COMMENTARY

ಇಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಮನದ ಸ್ವಭಾವದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತ ಅಚ್ಚರಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. “ಅರಿದುದ ಅರಿಯಲೊಲ್ಲದು” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಈ ಮನಸ್ಸು ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅರಿತಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ತನಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ “ಕೋಪಿಸಒಳ್ಳಬಾರದು,  ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬಾರದು, ದೇವರು ಸ್ಥಾವರದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ” ಇತ್ಯಾದಿ ವಿಷಯಗಳು. ಇವುಗಳನ್ನು ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅರಿತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ತಾನು ವರ್ತಿಸುವಾಗ ಇವೆಲ್ಲ ತನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಏಕೆ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ವರ್ತನೆ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಅದೇ ರೀತಿ ಮರೆಯಬೇಕಾದುದನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಮರೆತಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮರೆತದ್ದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಯಾರ ಬಗ್ಗೆಯೋ ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಅಸಮಾಧಾನವಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಮರೆಯಬೇಕೆಂದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗೇ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಪುನಃ ಪುನಃ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ವರ್ತಿಸುವಾಗ ಆ  ಅಸಮಾಧಾನದ ಪ್ರಭಾವ ನಮ್ಮ ನಡತೆಯಲ್ಲಿ ತೋರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದು ಏಕೆ? ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಆ ಅರಿವು ಕೇವಲ ಬೌದ್ಧಿಕವಾದುದೇ  ಹೊರತು ಆಳವಾಗಿ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಇಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಅರಿವಿನಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲ.  ಬೌದ್ಧಿಕವಾದ ಅರಿವು ತರ್ಕದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿರುವಂತಹದು. ಅದು ಮೇಲ್ಮೈಯ ಅರಿವು. ಆದರೆ ಅರಿವು  ಹೃದ್ಗತವಾದಾಗ  ಈ ಪ್ರಸಂಗ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾದ ಅರಿವು ಉಂಟಾದಾಗ  “ಇದನ್ನು ಮರೆಯ ಬೇಕು, ಇದನ್ನು  ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು” ಎಂಬ ಚಿಂತೆ ಇರದು. ಅಲ್ಲಿ ಇದು ಸರಿ, ಅದು ತಪ್ಪು, ಎಂಬಂತಹ ಭಾವ ಮತ್ತು ಆಮೇಲೆ ಅದರಂತೆ ನಡೆಯುವುದು ಇರುವುದಿಲ್ಲ.  ಎಂದರೆ ಮೊದಲು ವಿಚಾರ ಮತ್ತು ಆಮೇಲೆ ನಡತೆ ಎಂಬ ಅಂತರವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ನಿರಾಯಾಸವಾಗಿ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.  ಅಂತಹ ಮನದ ರೀತಿ ಬೇರೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಕೂಡಲಸಂಗಮನು ತಾನೇ ಬಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡಲಸಂಗಮನಿರುತ್ತಾನೆ. ಬೇರೆಯದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನವಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು.

Vachana 103: Bhktiyemba Prithviya Mele – The Spiritual Path

ಭಕ್ತಿಯೆಂಬ ಪೃಥ್ವಿಯ ಮೇಲೆ, ಗುರುವೆಂಬ ಬೀಜವಂಕುರಿಸಿ

ಲಿಂಗವೆಂಬ ಎಲೆಯಾಯಿತ್ತು
ಲಿಂಗವೆಂಬ ಎಲೆಯಮೇಲೆ, ವಿಚಾರವೆಂಬ ಹೂವಾಯಿತ್ತು
ಆಚಾರವೆಂಬ ಕಾಯಾಯಿತ್ತು, ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯೆಂಬ ಹಣ್ಣಾಯಿತ್ತು
ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯೆಂಬ ಹಣ್ಣು ತೊಟ್ಟು ಕಳಚಿ ಬೀಳುವಲ್ಲಿ
ಕೂಡಲಸಂಗಮ ದೇವನು ತನಗೆ ಬೇಕೆಂದು ಎತ್ತಿಕೊಂಡ

TRANSLITERATION

bhaktiyeMba pRuthviya  mEle, guruveMba bIjavaMkurisi
liMgaveMba eleyaayittu
liMgaveMba eleyamEle, vicaaraveMba  hUvaayittu
aacaaraveMba  kaayayittu, niShpatti eMba haNNaayittu
niShpattieMba haNNu toTTu kaLacibILuvalli
kUDalasamgmadEvanu tanage bEekeMdu ettikoMDanu

CLICK HERE TO READ-ALONG:

http://youtu.be/-PxceyENZ0U

TRANSLATION (WORDS)

bhaktiyeMba (of bhakti, devotion) pRuthviya  (the earth) mEle (on)guruveMba (called the Teacher)  bIjavaMkurisi (sprouted the seed)

liMgaveMba (called the Limga) eleyaayittu (came out the leaf)
liMgaveMba (called the Limga) eleyamEle (on the leaf)
vicaaraveMba ( of contemplation, thinking) hUvaayittu (bloomed the flower)aacaaraveMba  (called action, behavior) kaayayittu (came the fruit)
niShpatti eMba ( ripened) haNNaayittu (fruit)
niShpattieMba haNNu (that  ripened fruit)  toTTu kaLacibILuvalli (before was separated from the tree)
 kUDalasamgmadEvanu (kudalasamgamadeva) tanage (for himself) bEekeMdu (saying he needs) ettikoMDanu (picked it)

 TRANSLATION

On the Earth of devotion (Bhakti), sprouted the seed called teacher.
Then came out the leaf called Linga
On the leaf called Linga
bloomed the flower of contemplation (thinking) and then came the fruit called action (behavior)
The fruit ripened.
As the ripe fruit was about to separate from the tree, Kudalasangamadeva picked it up saying that He needs it!

COMMENTARY

In this Vachana, Basavanna outlines the sequence of events leading to the merger with God.  Earth is essential for growing anything. Devotion is the Earth here. Just the devotion and intense desire is not enough to be successful in spiritual path. A Guru (teacher) is needed to lead the devotee in the right direction and hence the Guru is the seed. Guru puts the seed of God mindedness into the devotee. The seed sprouts and results in the leaf called Linga (God), meaning that the Guru has successfully implanted the devotee with God mindedness. Then the devotee must develop deep thinking and contemplation (flower) and corresponding right behavior (fruit).  The actions of the devotee should be guided by his deep contemplation on God and not be just ritualistic.  Once the fruit ripens, meaning that the devotee has reached the mature level of being one with God, he will be just about to release himself from the tree of material life and the God will pick him up, meaning that the devotee merges with the God.

The spiritual path thus consists of intense devotion guided by the Guru, resulting contemplation and thinking and the corresponding right behavior, which when matures turns into the merger with God.

Let our actions follow deep thinking and contemplation!

KANNADA COMMENTARY

ಆಚಾರ ವಿಚಾರಗಳಿಂದ ಬೆಳೆದ ಭಕ್ತಿಯ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಇಲ್ಲಿ. ಯಾವುದೇ ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯಬೇಕಾದರೆ ಭೂಮಿ ಇರಬೇಕಾದದ್ದು ಮುಖ್ಯ. ಇಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯೇ ಭೂಮಿ. ಶ್ರದ್ಧೆ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿಯೆಂಬ ಪೃಥ್ವಿ ಇದೆ. ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಏನೂ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಶ್ರದ್ಧೆ  ಸರಿಯಾದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ಗುರು ಮುಖ್ಯ. “ಅದಕ್ಕೇ ಗುರುವೆಂಬ ಬೀಜವಂಕುರಿಸಿ” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಗುರುವು ಆ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ತೀಕ್ಷ್ಣಗೊಳಿಸಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆ ಬೀಜ ಅಂಕುರಿಸಿ ಲಿಂಗವೆಂಬ ಎಲೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಗುರುವಿನ ಮಾರ್ಗ ದರ್ಶನದಿಂದ ಲಿಂಗದೆಡೆಗೆ ಮನ ತಿರುಗುತ್ತದೆ.  ಆಮೇಲೆ ವಿಚಾರವೆಂಬ ಹೂವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ ನೋಡುವ ಮನೋಭಾವ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವೇಚಿಸಿ ನೋಡುವ ಬುದ್ಧಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮೂಢನಂಬಿಕೆ ಮನೆ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ವಿಚಾರವು ಅತ್ಯಂತ ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು. ಇದಾದನಂತರ ಆಚಾರದ ಸರದಿ. ಕೇವಲ ವಿವೇಚನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಲಾಭವಿಲ್ಲ. ಅದು ಆಚಾರದಲ್ಲಿ ತೋರಿ ಬರಬೇಕು. ಆಚಾರದಿಂದ ವಿಚಾರ ಸಾರ್ಥಕವಾಗುತ್ತದೆ. ವಿಚಾರವೆಂಬ ಹೂವಿನೊಂದಿಗೆ ಆಚಾರವೆಂಬ ಕಾಯಾಗುತ್ತದೆ.ಅಲ್ಲಿ ವಿಚಾರವೆಂಬ ಹೂವೂ ಇರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆಚಾರವೆಂಬ ಕಾಯಿಯೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಆ ಕಾಯಿ ಹಣ್ಣಾದಾಗ ಅದು ಪೂರ್ಣವಾದಂತೆ.  “ನಿಷ್ಪತ್ತಿ ಎಂಬ ಹಣ್ಣಾಯಿತು” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. “ನಿಷ್ಪತ್ತಿ” ಎಂದರೆ  ಐಕ್ಯವೆಂದರ್ಥ. ಭಕ್ತಿಯು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದಾಗ ಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ಐಕ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಅದು ಕೂಡಲಸಂಗಮದಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ಇಲ್ಲಿ ಕೂಡಸಂಗಮನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡನೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. 

ಬಸವಣ್ಣನವರ  ಈ ವಚನ  ಸಾಧಕ ಜೀವನದ ಕೈಪಿಡಿಯಂತಿದೆ. ಸಾಧಕನ ಮನದಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆ ಭಕ್ತಿ ಇರುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಅದು ಗುರುವಿನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು. ಆದರೆ ಗುರುವೆಂದರೆ ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದೆ.ಗುರುವಿನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಿಂದ ಲಿಂಗದ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ವಿಚಾರವೆಂಬ ಹೂವಿನಿಂದ ಅರಳುತ್ತದೆ. ಆಚಾರದಿಂದ ಗಟ್ಟಿಗೊಂಡು ಕಾಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಕಾಯಿ ಸಿದ್ಧಿಯ ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತದೆ, ಅಂದರೆ ಲಿಂಗಾಂಗ ಸಾಮರಸ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಧಕ ಜೀವನದ ಎಲ್ಲ ಹಂತಗಳ ಸಾರ್ಥಕವಾದ ವಿವರಣೆ ಇಲ್ಲಿದೆ.

ನಿಷ್ಪತ್ತಿ= ಸಂ) ೧ ಹುಟ್ಟು, ಉತ್ಪತ್ತಿ ೨ ಮುಕ್ತಾಯ, ಸಮಾಪ್ತಿ ೩ ಸಿದ್ಧಿ, ಪರಿಪಾಕ ೪ ಐಕ್ಯವಾಗುವಿಕೆ ೫ ನಿರ್ಣಯ, ತೀರ್ಮಾನ ೬ (ವ್ಯಾಕರಣದಲ್ಲಿ) ಶಬ್ದದ - ಹುಟ್ಟು, ಮೂಲ, ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ

Vachana 102: Hasidu banda gandanige - True Devotion

ಹಸಿದು ಬಂದ ಗಂಡನಿಗೆ ಉಣಲಿಕ್ಕದೆ
ಬಡವಾದನೆಂದು ಮರುಗುವ ಸತಿಯ ಸ್ನೇಹದಂತೆ
ಬಂದುದನರಿಯಳು, ಇದ್ದುದ ಸವಸಳು!
ದುಃಖವಿಲ್ಲದಕ್ಕೆ ಹಗರಣಿಗನ ತೆರನಂತೆ!ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವಾ

TRANSLITERATION

Hasidu baMda gaMDanige uNalikkade

baDavaadaneMdu maruguva satiya snEhadaMte

baMdudanariyaLu, idduda savasaLu!

dukkhavilladakke  hagaraNigana teranaMte!

kUDalasaMgadEvaa

CLICK HERE TO READ-ALONG:

 http://youtu.be/HhB9ocrGx7Q

TRANSLATION (WORDS)

Hasidu (hungry)  baMda (who comes)  gaMDanige  (to the husband) uNalikkade (without serving food)

baDavaadaneMdu (saying, he has lost weight) maruguva (worrying)  satiya ( a wife’s)  snEhadaMte (like the love of)

baMdudanariyaLu,(is not aware of what has come her way ) idduda (what is) savasaLu (doesn’t let spend)!

Dukkhavilladakke (crying for not  real suffering)  hagaraNigana (an actor)  teranaMte! (like)

kUDalasaMgamadEvaa (Kudalasamgamadeva)

TRANSLATION

It is like the love of a wife worrying that her husband has grown weak, without serving him food when he comes in hungry!

She is not aware of what has come her way, She cannot spend what she has!

Like an actor crying for not real suffering! Kudalasangamadeva!

 COMMENTARY

In this Vachana Basavanna comments on how common devotees do not understand the opportunity they have been provided to be true devotees, do not acquire the knowledge needed to be a true devotee and cultivate it to be one. These individuals just pretend to be devotees while questioning as to why the Lord has not reached them.

Sharanas equated the relation between the devotee and God to that between the husband and wife. They said sharana sati (devotee is wife) and Linga pati (God is husband). The love between husband and wife must be pure, serene and unpretentious. Their relation must be one of understanding each other and appreciating the precious gift each has been endowed with.

Basavanna says that the wife who does not make any effort to understand the needs of her husband and does not try to  provide the necessary support for him, yet complains that he has grown weak, is simply pretending that she loves him. She does not know what she has. She does not know how to use the precious gift she has been endowed with. All she does is complain that something went wrong in spite of her love and support.  She is like an actor who is crying for an assumed suffering!

Basavanna implies that a devotee should understand the precious opportunity he has been provided to be capable of reaching Him; he should acquire and enhance the knowledge to stay on the spiritual path and achieve the union with God (Linga-Anga Saamarasya). Anything short of that is just pretending. Such pretension and ritualistic devotion is not useful.

Let us appreciate what we have and strive to use it be one with Him


KANNADA COMMENTARY

 ಇಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಕ್ತರ ಪರಿಯನ್ನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: ಹಸಿದು ಬಂದ ಗಂಡನಿಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಇಡದೆ “ಆತನು ಬಡವಾಗಿದ್ದಾನೆ “ ಎಂದು ಮರುಗುವ ಸತಿಯಂತೆ ಇರುತ್ತಾರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಕ್ತರು. ತಮ್ಮ ರೀತಿಯನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದ ಭಕ್ತರ ಪರಿ ಇದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಗಂಡನ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿರುವ ಹೆಂಡತಿ ಆತನಿಗೆ ಬೇಕಾದುದನ್ನು, ಎಂದರೆ ಆವಶ್ಯಕವಿರುವುದನ್ನು ಆತನಿಗೆ ಉಣಬಡಿಸಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿಯಿರದವಳು  ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ ಅಷ್ಟೆ. ಸರಿಯಾದ ಊಟ ಕೊಡದಿದ್ದಾಗ ಆತ ಬಡವಾಗುವುದು ಸಹಜ. ಅದಕ್ಕೆ ಆಕೆ ದುಃಖಪಡುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಅದರಿಂದೇನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಆಕೆಯ ದುಃಖ ಒಂದು ನಟನೆ, ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು. ಇಲ್ಲಿ ಸತಿ ಎಂದರೆ ಭಕ್ತ,  ಪತಿ ಎಂದರೆ ಲಿಂಗ. ಭಕ್ತ ಮತ್ತು ದೇವರ ಸಂಬಂಧ ಸತಿ ಪತಿಯರ ಸಂಬಂಧದಂತಿರುತ್ತದೆ. ಅವರದ್ದು ಪ್ರೀತಿಯ ಬಂಧನ. ಅಲ್ಲಿ ನಟನೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಅಂತಹ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ತಾವು ಸತಿ ಪತಿಯರೆಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಆಂತರ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಆಕೆಗೆ ತನಗೆ ಸಿಕ್ಕದುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಭಕ್ತನಿಗೆ ಅರಿವನ್ನು ಹೊಂದುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದುದುರ ಅರಿವಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದರ್ಥ. ಈಗ ಸಿಕ್ಕ ಮಾನವ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಅರಿವನ್ನು ಪಡೆದರೆ ಹುಟ್ಟು ಸಾವುಗಳನ್ನು ಮೀರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದಾಗಿ, ಇರುವುದನ್ನು ಸವೆಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ, ತನ್ನಲ್ಲಿರುವುದನ್ನು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವ್ಯಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಸಾರ್ಥಕವಾಗಿ ಕಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದಾಗ ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಏನಾದೀತು?  ಆಕೆಯ ದುಃಖ ಒಬ್ಬ ನಟನ ದುಃಖದಂತಿರುತ್ತದೆ. ನಟನ, ವೆಷಧಾರಿಯ ದುಃಖ ನಿಜವಾದದ್ದಲ್ಲ. ಅದು ಆತನು ಧರಿಸಿರುವ ಪಾತ್ರದ್ದು. ಆಕೆಯ ದುಃಖ ಕೂಡ ನಟನೆಯ ದುಃಖ. ಅನೇಕರು ಆಚಾರಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಅರ್ಥವನ್ನು ಅರಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ಆ ಆಚಾರಗಳಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರು “ನಾನು ಎಷ್ಟು ಭಕ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಆದರೆ ದೇವರು ಒಲಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ?” ಎಂದು ಎಲ್ಲ ತಪ್ಪನ್ನು ದೇವರ ಮೇಲೆ ಹೊರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಂತಹವರ ಭಕ್ತಿ ನಟನೆಯಷ್ಟೆ.

Vachana 101: Neera Bobbulikege - True Living

ನೀರ ಬೊಬ್ಬುಳಿಕೆಗೆ ಕಬ್ಬುನದ ಕಟ್ಟ ಕೊಟ್ಟು
ಸುರಕ್ಷಿತವ  ಮಾಡುವ ಭರವ ನೋಡಾ!
ಮಹಾದಾನಿ ಕೂಡಲ ಸಂಗಮ ದೇವನ ಪೂಜಿಸಿ ಬದುಕುವೋ
ಕಾಯವ ನಿಶ್ಚಯಿಸದೆ

TRANSLITERATION

nIra bobbuLikege  kabbunada katta koTTu
surakShitava maaDuva bharava nODaa!
Mahaadaani kUDalasaMgama dEvana poojisi badukuvO
kAayava niScayisade.

CLICK HERE TO READ-ALONG:

http://youtu.be/amTzJ6NTZTw

TRANSLATION (WORDS)

nIra (of water)  bobbuLikege (for bubble)  kabbunada (of iron) katta (frame) koTTu (giving,making)
surakShitava (secure) maaDuva (making)  bharava  (frenzy, haste)  nODaa(you see)!
Mahaadaani (great giver) kUDalasaMgama dEvana (God Kudalasamgama ) poojisi (worshipping) badukuvO ( Oh, you! live)
kAayava (the body)  niScayisade (not considering  as truth)

TRANSLATION

Oh! Look at the frenzy in securing the water bubble with an iron frame!
Oh, You! Live by worshipping the great giver Lord Kudalasangama, do not consider this body as the truth!

COMMENTARY

This simple yet powerful Vachana from Basavanna illustrates the nature of the whole human race. Our body and life is compared to a water bubble. We do not know when it bursts. Yet, we surround that with an iron frame. The iron frame is all the materialistic activities we conduct and objects we acquire. This iron frame cannot prevent the bubble from bursting, although the frame remains intact. Basavanna is suggesting not considering the body as the truth, but lead a life of surrender to the great giver, the Lord.

Indeed, we spend all our time and efforts to acquire wealth to support our bodies and satisfy our senses. Acquisition of a house leads to the desire to acquire a larger one. This race to satisfy continues for ever. It is not wrong to be in this race. In fact, it is necessary for our survival in this world. But, we need to reach a level of satisfaction on our own and turn inwards to find Him within us.

Basavanna is calling the Lord, the great giver. He is the one who own everything. What all we have is His. As such, it is obvious that we need to invite Him into our lives. This invitation is not through ritualistic worshipping. The worship Basavanna is calling for is the Linga-Anga Saamarasya or being one with Him. 
Essentially, Basavanna is advocating realizing the impermanence of material world and developing the God mindedness and realizing the Self as the best mode of living!

 Let us turn inwards at the earliest moment!

KANNADA COMMENTARY

ಈ ವಚನದ ಎರಡು ಸಾಲುಗಳು ಇಡೀ ಮಾನವ ಜನಾಂಗದ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ದೇಹ ಮತ್ತು ಬದುಕು ನೀರ ಗುಳ್ಳೆಯಂತಿದೆ.  ಯಾವ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅದು ಒಡೆದು ಹೋಗುತ್ತದೆಯೋ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮನವು ನಾನಾ ಉಪಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಅದನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರಿಸಲು  ಸದಾ ಹೆಣಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಸಾಧ್ಯವೇ?  ಅದು, ನೀರ ಬೊಬ್ಬುಳಿಕೆಗೆ  ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಟ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟುವಂತಾಗುತ್ತದೆ, ಕಟ್ಟು ಉಳಿಯುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಯಾವುದರ ಸುರಕ್ಷತೆಗೆ ಅದನ್ನು ಕಟ್ಟಲಾಗಿತ್ತೋ ಅದು ಮಾತ್ರ ನಾಶವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ.  ಈ ದೇಹವನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿಡಲು, ಮನೆ ಮಾರು, ಧನ ಸಂಪತ್ತು ಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಯೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಎಲ್ಲರೂ. ಅದನ್ನು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದು ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟು ಮಾಡಿದರೂ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಭಾವ ಉಂಟಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.  ಇದು ಒಂದು ಕಡೆಯಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರಲು  ಮಾನವನು ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಯಾವುದೋ ಒಂದು  ಗುಂಪು, ಜನಾಂಗ, ಧರ್ಮ,  ದೇಶವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸುವುದು,  ಅಥವಾ, ವಿಷೇಶವಾದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು , ಪದವಿಯನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸುವುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು, ಹೆಂಡತಿ ಗಂಡನನ್ನು, ಇಲ್ಲವೆ ಗುರುಗಳನ್ನು, ದೇವರುಗಳನ್ನು, ಅವಲಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಯಾವಾವೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಕೊಡಲಾರವು. ಏಕೆಂದರೆ, ಅವು ಕೂಡ  ನಶ್ವರವಾದವುಗಳೇ.   ವಾದದಲ್ಲಿ ಸೋತಾಗ  ವ್ಯಕ್ತಿ  ಗಳಿಸಿದ  ಜ್ಞಾನ  ರಕ್ಷಿಸಲು ಬಾರದು,  ನಂಬುಗೆಗಳು ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದವು ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಾರಣವು ಆ ನಂಬುಗೆಯನ್ನೇ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದರೊಂದಿಗೇ ಆ ಸುರಕ್ಷೆಯ ಭಾವವೂ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ.  ನಮಗೆ ತಿಳಿಯದೇ ನಾವು ಅನೇಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರೊಂದಿಗಿನ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ, ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಾಗ ಆ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಭಾವವೂ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ, ದುಃಖ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷೆಯೆಂಬುದು ಒಂದು ಭ್ರಮೆಯೇ ಹೊರತು ಸತ್ಯವಲ್ಲ. ಈ ಅನುಭವ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಾನವನು ಅದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮಾಡುವ ಉಪಾಯಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಇದನ್ನೇ ಬಸವಣ್ಣನವರು “ಕಬ್ಬುಣದ ಕಟ್ಟ ಕಟ್ಟುವ ಭರವ ನೋಡಾ!” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.  ಹಾಗಾದರೆ ಇದಾವುದೂ ಮಾಡಬಾರದೆ? ಯಾರನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಸಬಾರದೆ? ಎಂಬುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.  ಆದರೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಲಿಲ್ಲ.  “ಕೂಡಲಸಂಗಮನನ್ನು ಪೂಜಿಸು” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಏನಿದರ ಅರ್ಥ?  ಕೂಡಲಸಂಗಮವೆಂದರೆ “ಲಿಂಗ” “ಅರಿವು”.  “ಈ ಚರಾಚರಾತ್ಮಕವಾದ ಜಗತ್ತು ಯಾವ ವಸ್ತುವಿನಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗುತ್ತದೆಯೋ  ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿ ಪಡೆಯುತ್ತದೆಯೋ  ಆ ವಸ್ತುವೇ ಲಿಂಗ” ಎಂದು ಬಲ್ಲವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ, ಯಾವ ವಸ್ತುವೂ ಸಾಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಲಿಂಗದ ಅರಿವು ನಮಗೆ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಇತರ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲ. ಆ ಅರಿವೇ ಕೂಡಲಸಂಗಮ. ಅದನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕು. ಪೂಜಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಬಾಹ್ಯ ಪೂಜೆಯಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ನಾವು ಹಿಂದೆಯೇ ಅನೇಕ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಉಪಾಯಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರೂ, ನಶ್ವರತೆಯ ಅರಿವು ಕೂಡ ಇರುವುದರಿಂದ ಅದು ಬಾಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಇಲ್ಲಿದೆ. 

Vachana 100: Tannanariyenembudu – Knowledge and Ignorance

ತನ್ನನರಿಯೆನೆಂಬುದು ಅಜ್ಞಾನ ನೋಡಾ,

ಅರಿಯದಜ್ಞಾನವ ಅಗಳೆದು ಜ್ಞಾನವ ಕಾಣೆನೆಂಬುದು ವಿಪರೀತ ಭಾವ ನೋಡಾ!

ಎಲ್ಲವ ತೋರುವ ಘನವನು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಬಾರದು ನೋಡಾ,

ಕಾಣಬಾರದ  ನಿಜವ  ತೋರಬಾರದು, ತೋರಬಾರದ ನಿಜವ ತಿಳಿಯಬಾರದು

ಗುಹೇಶ್ವರ ಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ಬಯಕೆಯುಳ್ಳನ್ನಕ್ಕ ತವಕ ಎಡೆಗೊಂಡಿಪ್ಪ ಕಾರಣ

ತಿಳುಹಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ನಿನ್ನ ನೀ ತಿಳಿದು ನೋಡಾ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯಾ

TRANSLITERATION

tannanariyeneMbudu aj~jaana nODaa,

ariyada j~jaanava agaLedu j~jaanava kaaNeneMbudu vipareeta bhaava nODaa!

Ellava tOruva ghanavanu elliyU kaaNabaaradu nODaa,

kaaNabaarada nijava tOrabaaradu, tOrabaarada nijava tiLiyabaaradu

guhEshvara liMgadalli bayakeyuLLannakka tavaka eDegoMDaDippa kaaraNa

tiLUhalillaveMbudu ninna tiLidu nODaa siddharaamayyaa

CLICK HERE TO READ-ALONG:

http://youtu.be/YwrQ9rs6xHw

TRANSLATION (WORDS)

tannanu (myself) ariyenu (don’t know) eMbudu (that which says)  aj~jaana (is ignorance) nODaa, (you see)

ariyada (not knowing)  j~jaanava  (the knowledge of )agaLedu (denying)

j~jaanava ( the knowledge) kaaNeneMbudu ( saying cannot see) vipareeta bhaava (is contradictory) nODaa! (you see)

Ellava (all, entire world) tOruva (which shows) ghanavanu ( that profound )elliyU (any where) kaaNabaaradu  (cannot be seen)nODaa,(you see)

kaaNabaarada (which cannot be seen) nijava (the true self) tOrabaaradu (cannot be shown)

tOrabaarada (which cannot be shown)  nijava (the true self) tiLiyabaaradu (cannot be understood)

guhEshvara (Guheshvara) liMgadalli  (the truth)bayakeyuLLannakka (if you yearn for)

tavaka ( eagerness, anxiousness)eDegoMDaDippa ( the existence of) kaaraNa (because of)

tiLUhalillaveMbudu (that nobody revealed to me)  ninna (your self) tiLidu(by understanding) nODaa (you see) siddharaamayyaa (Siddharaamayya)

TRANSLATION

Saying that I don’t know myself is ignorance, you see!

Denying the knowledge not known and saying that the knowledge cannot be seen is contradictory, you see!

That profound which shows the entire world, cannot be seen anywhere, you see!

The true self that cannot be seen, cannot be shown, you see!

The true self that cannot be shown cannot be understood.

Realize your own self and understand that having an intense desire to realize the divine with anxiety and eagerness is why you did not realize Him, Oh! Siddaramayya!

COMMENTARY

In the previous posting, Sharana Siddarama described how he is yearning with an intense desire and longing for the union with God. In this Vachana, Allama Prabhu clarifies that the prerequisite for the union with God is realization of the Self. Without such realization, no amount of desire and yearning would take one to the Lord. Allama Prabhu is providing guidance to distinguish between true knowledge and ignorance.  He says, not understanding oneself is ignorance.  Are we all in this state? Don’t we know who we are?  We identify ourselves as brother, sister, teacher, friend and foe of someone. We identify ourselves with the positions we hold and our status in society. These are all descriptions relative to others around us. We really don’t know the answer for ‘who am I?’ This is ignorance. Indeed, we do not even think that we are ignorant! We deny being ignorant. Without erasing that ignorance, we would not know who we are!

We cannot see and feel the divine principle that is the creator of this Universe, although He is omnipresent, omnipotent and omniscient. He cannot be sensed through any of our sense organs; neither he can be visualized by any stretch of our mind and thinking capabilities. Our language and thinking put limit on what we can visualize to the objects and people we know and have seen. As such, if one is anxious to realize the divine, he tends to form an image of the divine and what he realizes is that image and not the true formless God who is beyond our sense perceptions. Allama Prabhu thus says that the God cannot be realized through intense desire and yearning. One has to cultivate the state of a subtle mind, with no desires and expectations. This will eventually lead to the understanding of the Self and hence the union with the divine.

Let us gain the true knowledge of the Self!   

KANNADA COMMENTARY

ಜ್ಞಾನ ಅಜ್ಞಾನವೆಂದರೇನು ಎಂದು  ಆಳವಾಗಿ ಅಲೋಚಿಸುವವರಿಗೆ ಕೈಪಿಡಿಯಂತಿದೆ  ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳ ಈ ವಚನ.

ಅಜ್ಞಾನವೆಂದರೇನು? ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಅರಿಯದೆ ಇರುವುದೇ ಅಜ್ಞಾನ. ನಾವೆಲ್ಲ ಇರುವುದೇ ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ. “ನಾನು ಯಾರು” ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು,  ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ಮಗ , ಮಗಳು, ಅಳಿಯ, ಸೊಸೆ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ, ತಂಗಿ,ಅಕ್ಕ, ಗೆಳೆಯ, ಗೆಳತಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಎಂದೋ , ಇಲ್ಲವೆ  ನಾವು ಹೊಂದಿದ ಪದವಿಗಳಿಂದಲೋ, ನಮ್ಮ ಹೆಸರು ಇಲ್ಲವೆ ಸ್ವಭಾವದಿಂದಲೋ,ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗದ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಇನ್ನಾವುದೋ ರೀತಿಯಿಂದಲೋ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಇದನ್ನೇ “ನಾನು” ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ  ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿವೆ (relative). ನಿಜವಾದ “ನಾನು” ಈ ಆವುದೂ ಅಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇದೆಲ್ಲವೂ ಅಜ್ಞಾನವೇ. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ “ಇದು ಅಜ್ಞಾನ”ವೆಂದು ನಾವು ಗುರುತಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ.  ಇಂತಹ ಅಜ್ಞಾನ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದರೂ  ನಾವು ಅದನ್ನುಅಲ್ಲಗಳೆಯುತ್ತೇವೆ. ಅಂದರೆ ಇಂತಹ ಅಜ್ಞಾನ ನನ್ನಲಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅಜ್ಞಾನ ಅಳಿಯದೆ ಜ್ಞಾನ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಆ ಘನ ತತ್ವವು ತನ್ನ ನಿಜ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ನೋಡಲು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅದು ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ನಿಲುಕಲಾರದ್ದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಣದೆ ಇರುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಕಾಣದೆ ಇರುವುದನ್ನು, ತೋರಿಸಲು ಬಾರದೆ ಇರುವುದನ್ನು ತಿಳಿಯುವುದು ಕಷ್ಟ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅದು ಇಂದ್ರಿಯಕ್ಕಗೋಚರವಾದದ್ದು. ಅಷ್ಟೇ  ಅಲ್ಲ, “ಗುಹೇಶ್ವರ ಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ಬಯಕೆಯುಳ್ಳನ್ನಕ್ಕ ತವಕ ಎಡೆಗೊಂಡಿಪ್ಪ ಕಾರಣ ತಿಳುಹಲಿಲ್ಲ”  ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲಮರು.    ಬಯಕೆ ಇದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿ  ಆತುರವಿರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು,  ಆತುರ ಮತ್ತು  ಬಯಕೆಯು  ಇರುವ ಕಾರಣ ನಮಗೆ ಅರಿವು ಉಂಟಾಗದು ಎಂಬುದು “ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಅರಿತಮೇಲೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲಮರು. ಹಾಗಾದರೆ ಲಿಂಗವನ್ನು ಕಾಣಬೇಕು, ಎಂಬ ಬಯಕೆ ಮತ್ತು ತವಕ ಇರಬಾರದೆ?  ಇದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ.  ಇಂದ್ರಿಯಕ್ಕಗೋಚರವಾದ ಆ ಘನ ತತ್ವವನ್ನು ಅರಿಯಲು ಮನಸ್ಸು ನಿರ್ಭಾವವಾಗಿರಬೇಕಾದದ್ದು ಬಹು ಮುಖ್ಯ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಭಾವವನ್ನೇ ನಮಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.  ಈಗ  ಬಯಕೆ ಅಥವಾ ಆಸೆ ಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ. ನಾವು ಹೇಳುತ್ತೇವೆ: “ ನನಗೆ ದೋಸೆ ತಿನ್ನಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಾಗಿದೆ” ಎಂದು. ಅಂದರೆ ನನಗೆ ದೋಸೆ ಎಂಬುದರೆ ಪರಿಚಯವಿದೆ, ಅದರ ರುಚಿ, ಅದರ ಪರಿಮಳ, ಅದರ ಸ್ಪರ್ಶ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ನನಗೆ ಸುಖ ಕೊಡುತ್ತವೆ. ಅವನ್ನು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದರ್ಥ . ಅಲ್ಲವೆ?   ಆದರೆ ನಾವು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏನೆಂದರೆ,  ನನಗೆ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲದ್ದನ್ನು ನಾನು ಆಸೆ ಪಡಲು ಸಾಧ್ಯವೆ?  ಅದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಆತುರಗೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೆ?  ಎಂದು.   ಏಕೆಂದರೆ  ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ “ಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ಬಯಕೆಯುಳ್ಳನ್ನಕ್ಕ ತವಕ ಎಡೆಗೊಂಡಿಪ್ಪ ಕಾರಣ ತಿಳುಹಲಿಲ್ಲ” ( ಲಿಂಗವನ್ನು ಕಾಣಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ ಮತ್ತು ಆತುರ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಲಿಂಗ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ)  ಎಂದು. ಲಿಂಗವನ್ನು ಕಾಣಬೇಕು ಎಂಬ ಬಯಕೆ ಮತ್ತು ಬಯಕೆ ಈಡೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆತುರ ಮನದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದರೆ ಆ ಲಿಂಗದ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಆಗಲೆ ಒಂದು ಚಿತ್ರವಿದೆ ಎಂದರ್ಥವಾಯಿತು.  ಅಂದರೆ  ಇಂದ್ರಿಯಕ್ಕಗೋಚರವಾದುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ  ಆಗಲೇ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆಯಿದೆ ಅಲ್ಲವೆ?  ಯಾರೂ ತೋರಿಸಲು ಬಾರದ್ದುದರ ಬಗ್ಗೆ, ಯಾರೂ ವರ್ಣಿಸಲಾರದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ, ವಾಙ್ಮನಕ್ಕತೀತವಾದುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಆಗಲೇ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆ ಇದೆ ಎಂದರ್ಥವಾಯಿತ್ತಲ್ಲವೆ? ಇದು ಎಂತಹ ಅಸಂಬದ್ಧವಾದದ್ದು? ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ನಾವು ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೇ ಕಾಣುತ್ತೇವೆಯೇ ಹೊರತು ನಿಜವಾದ ಲಿಂಗವನ್ನಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಮಗೆ ಲಿಂಗವು ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳು. ಆ ಘನ ತತ್ವವನ್ನು ಕಂಡು ಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಸಿದ್ಧರಾಮರಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುವ ಅಲ್ಲಮರ ಈ ವಚನವು ನಮ್ಮನ್ನು ಚಿಂತನೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತದೆ.

Vachana 99: Ele Ayyaa, Nimma Baravinge – Yearning for Your Arrival

ಎಲೆ ಅಯ್ಯಾ, ನಿಮ್ಮ ಬರವಿಂಗೆ ಕಣ್ಬೇಟಗೊಂಡೆನು,
ಎಲೆ ಅಯ್ಯಾ, ನಿಮ್ಮ ಬರವಿಂಗೆ ಎನ್ನ ಮನವೆಂಬ ಮಂಚವ ಪಚ್ಚಪಡಿಸಿದೆ,
ಎಲೆ ಅಯ್ಯಾ, ನಿಮ್ಮ ಬರವಿಂಗೆ ಚಿತ್ತ ಸುಯಿಧಾನಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ,
ಎಲೆ ಅಯ್ಯಾ, ನಿಮ್ಮ ಬರವಿಂಗೆ ಜ್ಞಾನದ ಸೆರಗ ಹಾಸಿ ಆಸೆಬಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,
ಎಲೆ ಅಯ್ಯಾ, ನೀ ಬಂದು ವಿರತವಿಲ್ಲದೆ(ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದೆ) ಕೂಡಿ ನಿನ್ನವಳೆಂದೆನಿಸಾ,
ಕಪಿಲಸಿದ್ಧಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಾ.

TRANSLITERATION

ele ayyaa nimma baraviMge  kaNbETagoMDenu,
eleayyaa, nimma baraviMge enna manaveMba maMcava paccapaDiside,     
ele ayyaa nimma baraviMge   citta suyidhaaniyaagiddEne,
ele ayyaa nimma baraviMge  j~jaanada seraga haasi aasebaDuttiddEne,
ele ayyaa nI baMdu viratavillade kUDi ninnavaLeMdenisaa,
kapilasiddhamallikaarjunaa.

CLICK HERE TO READ-ALONG:

http://youtu.be/nCM1Zrv-Kio

TRANSLATION (WORDS)

ele ayyaa (sir) nimma(for your) baraviMge (arrival) kaNbETagoMDenu,(I am yearning)
ele ayyaa (sir) nimma(for your) baraviMge (arrival) enna (my) manaveMba ( called  mind) maMcava (cot) paccapaDiside,(I have decorated)
ele ayyaa (sir) nimma(for your) baraviMge (arrival) citta (my mind) suyidhaaniyaagiddEne,(kept wakefull)
ele ayyaa (sir) nimma(for your) baraviMge (arrival) j~jaanada (of knowledge) seraga (veil) haasi (by spreading) aasebaDuttiddEne,(I have been longing)
ele ayyaa(sir) nI (you) baMdu (come and) viratavillade (endlessly) kUDi (uniting with me)ninnavaLeMdenisaa,(make me yours, take me as your wife)
kapilasiddhamallikaarjunaa.(Kapilasiddhamallikaarjuna)

TRANSLATION

Dear Sir, I am yearning for your arrival
Dear Sir, I have decorated the cot of mind for your arrival
Dear Sir, I have kept my mind wakeful for your arrival
Dear Sir, having spread the veil of knowledge, I have been longing for your arrival
Dear Sir, please come, unite with me and make me yours,
Kapilasiddhamallikaarjunaa!

COMMENTARY

In this Vachana, Sharana Siddarama expresses his intense desire to be one with the divine and describes how much he is yearning for His arrival. He has prepared his mind, calling it a cot(bed) he has decorated for the arrival of the divine. He has kept his mind wakeful. He has acquired all the knowledge he can and has spread the veil of knowledge for the divine to step in. Siddarama asks the Lord to come and unite with him and make him His.

We have said that the ultimate goal of the spiritual path is to unite with God. We have called it Linga (God) – Anga (Man) saamarasya (uniting).   Sharanas have equated the union with God to that of the union of husband and wife (Sharana sati – Sharana (devotee) is wife; Linga pati – God is Husband), as two bodies and one soul, forever. The mantra ‘Om Namah Shivaaya’ is widely interpreted as ‘I salute Lord Shiva’. Its subtle interpretation is ‘Oh Lord Shiva, make me yours’.

How can we achieve the union with God in this material world we live in? It is by acquiring the knowledge necessary to see the God within us and in our fellow beings and utilizing this knowledge to develop an intense desire to move the individual soul (Jeevatma) to become part of the collective soul (Paramatma) through kaayaka (selfless service) and daasoha (sharing), and bringing the heaven to Earth.

As Siddarama expresses in this Vachana, he has acquired all the necessary knowledge for the spiritual path, he has prepared his mind and has kept it wakeful with an intense desire to welcome the Lord into his life.  The next Vachana from Allama Prabhu will address if such an intense desire is the path for union with God?

Let us not stray from the spiritual path!

KANNADA COMMENTARY

ಇದು ಸಿದ್ಧರಾಮರ ವಚನ. ಇಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಪಿಲಸಿದ್ಧಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನನ ಬರವಿಗಾಗಿ ತಾವು ಹಾರೈಸುತ್ತಿರುವ ಪರಿಯನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಆತನ ಬರವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿವೆ. ಅವರು ಆತನ ಬರವಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮನವೆಂಬ ಮಂಚವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ ಆತನ ಬರವಿಗಾಗಿಯೇ  ಮನವನ್ನು ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ಅಣಿಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆತನನ್ನು ಕೂಡುವ ಅಪೇಕ್ಷೆ  ಆತುರ ಅವರಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಆತನ ಬರವನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆತನು ಬಂದಾಗ ತನ್ನ ಜ್ಞಾನವನ್ನೆಲ್ಲ ಅರ್ಪಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ ಅವರು ಜ್ಞಾನಾರ್ಜನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವದೇ ಆತನಿಗಾಗಿ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ “ನೀನು ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಎಂದೂ ಅಗಲದಂತೆ ಕೂಡಿ ನನ್ನನ್ನು ನಿನ್ನವಳೆಂದೆನಿಸು” ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. “ಲಿಂಗ ಪತಿ ಶರಣ ಸತಿ” ಎಂಬ ಭಾವ ಇಲ್ಲಿ ತೋರುತ್ತಿದೆ. ಸತಿ ಪತಿಯರು ಕೊನೆಯವರೆಗು ಒಂದಾಗಿರುವಂತೆ ತಾನು ಮತ್ತು ಕಪಿಲಸಿದ್ಧಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನನು ಒಂದಾಗಿರಬೇಕು. ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಆತ ತನ್ನಿಂದಗಲಬಾರದು ಎನ್ನುವ ಆಸೆ ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಆತನನ್ನು ಕಾಣುವ ಉತ್ಕಟವಾದ ಹಂಬಲ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ನಾನು ನೀನು ಎಂಬ ಭಿನ್ನ ಭಾವ ತೋರುತ್ತದೆ. ಆತನ ಬರವಿಗಾಗಿ ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುವ, ನಾನಾ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅಣಿಯಾಗುವ ರೀತಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಭಕ್ತನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲೂ ತಾನು ಆತನನ್ನು ಕೂಡ ಬೇಕು ಎಂಬ ಆಸೆ ತೋರಿಬರುತ್ತಿದೆ. ಆತನನ್ನು ಕೂಡಲೆಂದೇ ಭಕ್ತ ಏನೇನೋ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ.   ಆದರೆ ಇಂತಹ ಬಯಕೆ ಆತುರತೆಯಿಂದ ಆತನನ್ನು ಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಮುಂದಿನ ವಚನದಲ್ಲಿ ನೋಡೋಣ.